Het broodlabel is een schijnbaar onschadelijk facet van het dagelijks leven. De kleine, meestal plastic sluiting houdt het brood vers totdat het gaar is, waarna het zonder pardon in de prullenbak wordt gegooid, als het niet al eerst in de gevreesde spleet tussen de koelkast en het aanrecht is gevallen.
Natuurlijk kunnen die kleine sluitingen worden hergebruikt voor andere sluitingsbehoeften, maar vaker wel dan niet worden deze kleine gemakken weggegooid.
Zelfs als ze in de prullenbak belanden, zullen de miljarden die elk jaar worden geproduceerd op een stortplaats belanden, een ongeval dat gemeentelijke recyclingfaciliteiten vanwege hun omvang gewoon niet aankunnen.
Maar broodlabels kunnen worden gerecycled. Het nr. 6 polypropyleen hoeft alleen maar in grote hoeveelheden afzonderlijk te worden afgeleverd bij een speciale recycler, waarna de kleurrijke tags kunnen worden omgesmolten en omgevormd tot een kleurrijke kom, plastic eetgerei of een onderzetter.
Ook al geeft de gemiddelde consument waarschijnlijk niet veel om broodetiketten, toch probeert één bedrijf deze groep moeilijk te recyclen artikelen – waartoe ook kurken, Amazon-mailers en losse plastic flessendoppen behoren – te redden voordat ze in de problemen komen. de stortplaats, één huishouden tegelijk.
In Californië, een van de snelst groeiende markten van het bedrijf, gaat Ridwell van deur tot deur in de Bay Area en Los Angeles, verzamelt die spullen tegen een vergoeding en gaat verder waar stadsrecyclers ophouden.
Voor oprichter Ryan Metzger begon de reis met het veilig weggooien van oude batterijen.
De inwoner van Seattle wist dat hij ze niet bij het gewone afval kon weggooien, dus onderzocht hij waar hij ze in zijn omgeving mee naartoe kon nemen. Hij sleepte zijn zesjarige zoontje Owen mee, en aangezien hij de reis maakte, vroeg hij vrienden in zijn buurt of hij er ook wat voor hen mee kon nemen.
De “recycling carpool” was zo’n succes dat ze besloten ermee door te gaan en plekken te vinden waar ze lampen, piepschuim, kleding en zelfs Halloween-snoepjes veilig konden weggooien, waarbij ze de meeste weekenden een nieuwe categorie aanpakten.
Al snel verspreidde het nieuws zich en het duo kon alle drop-offs zelf niet aan. Metzger, die ervaring had met startups en durfkapitaal, wist dat zijn volgende onderneming was geboren.
Hij verzamelde nog drie oprichters, en de groep nam ontslag en begon te werken vanuit zijn garage in Seattle, waarmee hij Ridwell formeel lanceerde als een manier om afval te verminderen door moeilijk te recyclen items direct bij de deur in te zamelen.
“Het was iets waar ik geen nee tegen kon zeggen”, zei Metzger. “Het trok ons naar binnen. … De droom van startups is dat daar zoveel belangstelling voor is [the product] verspreidt zich via mond-tot-mondreclame, en dat is wat we op grote schaal zagen.”
Het kleine bedrijf begon met het vinden van partners om de gaten in het recyclingprogramma van Seattle te dichten. Deze bedrijven zouden artikelen als plastic folie (denk aan Ziploc-zakken en Amazon-mailers) en meerlaags plastic (denk aan chipszakken en mueslirepenverpakkingen) kunnen omzetten in terrasplanken, drainageoplossingen of zelfs cornhole-sets.
Toen vond Ridwell organisaties om piepschuim, batterijen, gloeilampen en kleding te recyclen. Klanten meldden zich aan voor de service en kregen een bak om buiten te bewaren, met canvaszakken met een etiket waarop elk type item erin zat.
Om de week kwam er een Ridwell-chauffeur langs om de volle zakken in te ruilen voor lege bakken, en klanten konden er met een gerust hart op zijn minst een klein deel van hun afvalstroom naartoe sturen.
Het bedrijf groeide van het bedienen van ongeveer 60 gezinnen in Seattle in 2018 naar de lancering in Portland in november 2020, met een plan om verder uit te breiden naar andere grote gelijkgestemde steden.
Metzger zei dat toen het bedrijf zich nog in de beginfase bevond, hij het gevoel had dat recycling veel in het nieuws was omdat het niet deed wat het beweerde te doen. Items kregen niet echt een nieuwe bestemming en gingen niet eens naar de juiste plaatsen waar recyclers beloofden dat ze dat zouden doen. Er was veel wantrouwen.
Hij erkent dat gemeentelijke recyclingprogramma’s vaak hun best doen, maar het is simpelweg een systeem dat te groot is voor veel innovatie en technologie.
“Het is gewoon een sector die redelijk statisch is”, zei Metzger. “En ik denk dat we er echt gebruik van hebben gemaakt dat een groeiend aantal consumenten daar niet tevreden mee is.”
Het hebben van een app en een goede klantenservice maakt deel uit van die oplossing: het bedrijf heeft een heel team dat zich bezighoudt met het beantwoorden van vragen over welke materialen in aanmerking komen voor welke Ridwell-categorieën, en het plannen van een ophaling is slechts een paar klikken verwijderd op een iPhone. Zelfs de chauffeurs zijn getraind om te helpen; aangezien velen ook in het Ridwell-magazijn werken, kon een klant tijdens het ophalen even met hen praten om eventuele vragen te stellen.
In de praktijk is het zo simpel als het klinkt. Op een recente warme en zonnige middag in september bladert Niall Murphy, de operations manager van Ridwell Los Angeles, kort door canvas bakken van meerlaags plastic en dumpt het allemaal in een grotere doos die uiteindelijk zal condenseren voordat het wordt opgehaald of afgeleverd door de recyclingpartner.
Terwijl hij voor een berg piepschuim staat, wijst hij op enkele flexibele stukken die doorgaans niet in aanmerking komen voor het partnerprogramma, voordat hij de ultieme dader van de planeet bestraft: een afhaalcontainer van piepschuim. Het is een van de weinige dingen waar Ridwell niets mee kan doen.
Later arriveert Ben Mattern, de West Coast-directeur van Jelinek, een kurkproductie- en distributiebedrijf, om een enorme kartonnen doos met wijnfleskurken in zijn pick-up te laden. Zijn bedrijf verwerkt de afgedankte kurken tot vloeren, wandtegels en prikborden.
Elke afvalcategorie is netjes geordend in gigantische dozen rondom het magazijn van Van Nuys, vol met elektronica, receptflesjes en stevige plastic ringen.
Na onze korte rondleiding springt Murphy in een wit busje, gehuld in het Creamsicle Ridwell-logo van het bedrijf. Vandaag doet hij een paar pick-ups in de buurt. Het eerste huis waar hij aanrijdt is een bruin gepleisterd huis van één verdieping met een netjes, droogtetolerant gazon in een woonstraat.
Een korte stenen trap op, net links van de ingang van het huis, staat een witte Ridwell-doos met het oranje logo, vol met bakken erin en één er bovenop.
Hij pakt de zakken, vervangt ze door lege en sorteert ze in het busje in aparte bakken; de hele cyclus duurt minder dan een minuut.
Een paar straten verderop, bij een huis met witte dakspanen, ziet Murphy een stuk plastic verpakking uit de plastic foliezak steken dat niet in aanmerking komt (het is het stijve soort waar koekjes in zitten) en hij maakt een kort briefje om die klant te sturen een bericht. Het is niet om ze te bekritiseren, benadrukt hij, maar alleen om het ze te laten weten voor de volgende keer. ‘De meeste klanten willen het goede doen’, zei hij.
En het lijkt erop dat ze dat ook echt doen. Elke klant in deze buurt met typische Californische ranchhuizen van één verdieping heeft zijn koffers netjes klaargezet voor zijn chauffeurs, waardoor de route snel en gemakkelijk is voor Murphy.
Hij kan af en toe een blaffende hond of een stinkende tas tegenkomen, maar hij zei dat de meeste klanten die zich aanmelden gemotiveerd zijn door de missie van het bedrijf.
Hoewel deze route snel en efficiënt was, met voldoende plekken om veilig en legaal te stoppen, zei hij dat het ophalen iets moeilijker kan zijn als hij flatgebouwen binnengaat of door drukke straten manoeuvreert.
Terwijl Seattle en Portland de markten zijn met de meeste klanten – ze zijn ook de oudste – zegt Metzger dat de Bay Area het snelst groeit, met meer dan 11.600 leden.
Marin County, dat net in juli werd gelanceerd, was de meest succesvolle lancering van het bedrijf tot nu toe. Los Angeles, gelanceerd in 2024, is de nieuwste markt van Ridwell en heeft ongeveer 3.300 leden.
De transparantie van het bedrijf vindt weerklank bij de Californiërs, zei Metzger, waarbij de recyclingpartner en het percentage van een succesvol gerecycled product voor elke categorie op de Ridwell-website worden weergegeven. Het is hoe het bedrijf zich onderscheidt van andere recyclingsupplementendiensten zoals TerraCycle.
Bewoners hebben ook gewoon genoeg van de staat van recycling. In Californië werd in 2022 76 miljoen ton afval geproduceerd, waarbij volgens CalRecycle 53% van het afval naar stortplaatsen ging en 41% naar recycling.
Maar in een land waar de kosten van levensonderhoud snel blijven stijgen, is het lastig om inwoners ervan te overtuigen minstens 14 dollar per maand te betalen om afval te recyclen, vooral als ze al voor soortgelijke diensten betalen. Het is voor de meeste mensen de grootste toetredingsdrempel, al zijn er ook zorgen over bewustzijn en schaalbaarheid.
Metzger hoopt dat de toewijding van Ridwell aan de missie – het is net een gecertificeerde B-onderneming geworden, wat betekent dat het aan bepaalde normen van verantwoordelijkheid en sociale impact voldeed – kan helpen deze obstakels te overwinnen.
Idealiter zou niemand een aanvullende dienst nodig hebben. Er is een voor de hand liggende vraag: bestaat het einddoel helemaal niet? “Ja, dat zou geweldig zijn, maar ik denk dat dat waarschijnlijk onrealistisch is. In plaats daarvan willen we blijven evolueren”, zei Metzger.
De dienst is ook beschikbaar in Atlanta, Austin, Denver en Minneapolis-St. Paulus. Hoewel Ridwell zijn volgende grote markt nog niet heeft gekozen, blijven de bestaande markten in Californië zich uitbreiden. Er zijn bijvoorbeeld aanmeldingspagina’s in Martinez in de Bay Area en Northridge en Crenshaw in LA. Zodra een stad een bepaalde drempel voor potentiële klanten bereikt, wordt deze gelanceerd.
Maar van de 39 miljoen inwoners van Californië zijn 15.000 klanten nauwelijks een deuk in het grotere probleem, wederom een zware strijd om een dienst als deze.
Hoewel de markt klein is, heeft recycling via Ridwell impact.
Voor Danielle Rothchild, een studente die Danielle Cares for Chairs runt, een non-profitorganisatie in Indianapolis die ze op 17-jarige leeftijd heeft opgericht en die nu samenwerkt met Ridwell, ontdekte ze een paar jaar geleden dat ze broodlabels kon verzamelen bij haar lokale gemeenschap en deze kon verkopen aan recyclers, waarbij ze elke keer sparen om een rolstoel te kopen voor iemand die er een nodig heeft.
Ze heeft tot nu toe meer dan 3 miljoen plastic broodlabels ingezameld, waardoor plastic niet op de vuilstort belandt en mobiliteitsproducten in handen komen van degenen die ze nodig hebben.
Ridwells meest recente bijdrage aan de organisatie van Rothchild, naar schatting 1,6 miljoen broodlabels, vertaalt zich waarschijnlijk in ten minste zes mobiliteitsproducten – en 1.271 pond aan broodlabels die van de stortplaats zijn gered.
“Mijn organisatie is een heel, heel kleine organisatie, en als bedrijven als Ridwell met mij samenwerken, helpt het om mijn boodschap te verspreiden dat we alles kunnen recyclen of opnieuw kunnen gebruiken, inclusief zoiets kleins als een broodlabel,” zei Rothchild.
“Als ik een item zo klein als een broodlabel kan recyclen en waarde kan creëren, bedenk dan eens welke andere items we zouden kunnen bedenken.”
