Gedurende 2023 hadden Senaatsleider van minderheden, Mitch McConnell (Ky.) en senator Steve Daines (Mont.), de voorzitter van de Nationale Republikeinse Senaatscommissie, een consistente boodschap voor donoren, de media en hun mede-senatoren: Deze cyclus zou anders zijn.
Vrij van wat McConnell en Daines in 2022 duidelijk als een incompetente NRSC zagen, bevonden de Republikeinen zich in een fantastische positie om te profiteren van een gunstige kaart. De Democraten verdedigden zes zetels in staten die voormalig president Donald Trump minstens één keer had gewonnen, waardoor de Republikeinen de kans kregen om de substantiële meerderheid op te bouwen waar de partij al in 2016 naar had gekeken, toen Trumps winst bij de kiezers uit de blanke arbeidersklasse leek te zorgen voor de perfecte omstandigheden voor een duurzame meerderheid in de hogere kamer van het Congres.
“De uitkomst in ’24 zal waarschijnlijk de samenstelling van de Amerikaanse Senaat voor de rest van het decennium bepalen’, vertelde Daines in april 2023 aan de regering van Bloomberg.
“Ik denk dat dit de beste kaart is die ik in lange tijd heb gezien”, McConnell vertelde The Washington Post in februari 2024.
Maar met amper twee weken tot de verkiezingen staat de Republikeinse partij onder druk om de kansen die voor hen liggen ten volle te benutten. Terwijl de Republikeinen de voorkeur hebben om de controle over de Senaat te winnen, hebben maar liefst zes van hun kandidaten zijn in een positie om hun staten te verliezen zelfs als Trump zegeviert.
“Dit is de beste kans in een generatie om de zetels van de Republikeinse Senaat te maximaliseren”, zei een Republikeinse strateeg, die anonimiteit verzocht om openhartig te spreken over de haperende kansen van de partij. “Als ze de voorzittershamer maar slechts één zetel pakken, denk ik dat het een grote teleurstelling zal zijn.”
Een belangrijk onderdeel van de strategie was het werven van rijke, zichzelf financierende kandidaten, die hun eigen geld konden inleggen om het aanhoudende democratische voordeel bij de fondsenwerving met kleine dollars te compenseren. De basis van dit alles lag in de overtuiging dat de partij relatief weinig hoefde te doen om haar gevestigde exploitanten in Texas en Florida te verdedigen, laat staan staten die een graad of twee roder waren.
Er zijn duidelijke successen geboekt: met de hulp van de NRSC zijn enkele rijke rekruten erin geslaagd het Republikeinse veld in hun staten vrij te maken, waardoor de partij schadelijke en dure voorverkiezingen kon vermijden. Eén rekruut, gouverneur Jim Justice van West Virginia, hielp senator Joe Manchin (IW.Va.) geheel uit de race. Een andere, zakenman Tim Sheehy uit Montana, wordt nu gezien als een favoriet om senator Jon Tester (D-Mont.)
Maar de onderzoeksdossiers van de oppositie van de zelffinanciers hebben voor problemen gezorgd die hun geld misschien niet kan oplossen. Ondertussen lijken de pogingen van de leiders om blauwe staten in het spel te brengen vergezocht, voelen de zittende Republikeinen zich verwaarloosd en geeft de partij miljoenen uit aan het verdedigen van een zetel in het bloedrode Nebraska.
De NRSC houdt vol dat alles volgens plan verloopt. Hoewel Daines zorgvuldig heeft vermeden gewaagde voorspellingen te doen, de NRSC deelde vorige week een interne opiniepeiling waaruit blijkt dat de partij 53 zetels in de Senaat heeft gewonnen, waarvan de meeste veel rooskleuriger zijn dan die in a uitgelekte opiniepeiling van het Senate Leadership Fund, een super PAC gecontroleerd door bondgenoten van McConnell, waaruit bleek dat de Republikeinen slechts 50 zetels wonnen.
“Ze hebben buitengewoon hard gewerkt om geweldige kandidaten te werven en ze hebben die kandidaten geholpen eersteklas campagnes te voeren”, zei SLF-president Steven Law over de NRSC. “Er is een team nodig om een meerderheid te winnen, en het zijn geweldige teamspelers geweest.”
Maar niet iedereen in het team is zo blij, en zelfs prominente conservatieve experts maken dit duidelijk een pick-up met twee zitplaatsen zou een teleurstelling zijn.
“De [NRSC leadership] Ze praatten een groot spel toen ze in deze banen kwamen”, zei een tweede ervaren Republikeinse strateeg, die ook om anonimiteit verzocht om openhartig over de interne verdeeldheid te spreken. “Ze laten zetels op tafel liggen, en dat zal de kansen van de Republikeinse Partij om de Senaat jarenlang te behouden, schaden.”
Om te begrijpen waarom louter het winnen van de Senaat – objectief gezien het doel van elk campagnecomité – een teleurstellend resultaat voor de Republikeinen zou kunnen zijn, moeten we uitzoomen om naar het grote geheel van de Amerikaanse politiek te kijken: er zijn simpelweg meer solide rode staten dan solide blauwe staten. En met het split-ticket stemmen over de daling, dat zou moeten vertaalt zich ook naar GOP-overwinningen tijdens de stemming. Let op dat woord: zou moeten.
De Democraten hebben deze onevenwichtigheid gecompenseerd door zetels in stevig rood gebied als Ohio, Montana en West Virginia te bezetten, en door swing-state Senaatsraces te domineren: Van de veertien Senaatszetels in de zeven strijdtonelen van de presidentiële race van dit jaar zijn er elf in handen van Democraten. Republikeinen hebben slechts één zetel in de Senaat in een blauwe staat.
De Republikeinen zijn op weg om dit jaar minstens twee van de drie zetels in de Rode Staat in de Senaat te winnen, maar leiden in geen van de vijf swing-state Senaatsraces, waarbij de Democraten duidelijk de voorkeur geven aan zetels in Nevada en Arizona.
De voorsprong van de Republikeinse partij in de Senaat is geworteld in de golf van blanke kiezers uit de arbeidersklasse richting de Republikeinse Partij na de verkiezing van Trump. De dynamiek leidde tot onheilspellende voorspellingen voor de Democraten, waarbij de bekende democratische data-analist David Shor vóór de tussentijdse verkiezingen van 2022 suggereerde dat de gemiddelde uitkomst van de verkiezingen van 2024 Republikeinen winnen een filibuster-proof meerderheid in de Senaat. (Kort heeft gezegd De outperformance van de Democraten in 2022 was in de eerste plaats te danken aan de reactie op het besluit van het Hooggerechtshof om abortusrechten ongedaan te maken, wat de Democraten aan onafhankelijke kiezers hielp.)
De Democraten zijn er de afgelopen acht jaar ook in geslaagd het demografische voordeel van de Republikeinse partij tegen te gaan door een duidelijke financiële voorsprong te creëren. Donateurs van kleine dollars die via ActBlue doneren, hebben de democratische schatkist consequent vol gehouden, terwijl de Republikeinen dat wel deden moeite om soortgelijke programma’s op te zetten. Dit betekende dat de Republikeinse partij afhankelijker werd van super-PAC’s, die veel minder reclamewaarde voor hun dollar krijgen, omdat televisiestations wettelijk verplicht zijn om kandidaten het laagst mogelijke tarief te bieden.
Dit jaar kwam dit het duidelijkst tot uiting in de Senaatsrace in Ohio. Van 3 tot 30 september gaven de Republikeinen, met de hulp van een op crypto gerichte super PAC, die graag de populistische voorzitter van de Senaatscommissie voor het Bankwezen wilde uitschakelen, maar liefst 38 miljoen dollar uit aan televisiereclame waarin de zittende Democratische senator Sherrod Brown werd aangevallen en Republikeinse Bernie Moreno. In dezelfde periode gaven de Democraten slechts 10,1 miljoen dollar uit.
Maar kijkend naar de bruto kijkcijfers – een maatstaf voor hoeveel mensen een bepaalde advertentie daadwerkelijk zien – kregen de Democraten 46.000 punten voor hun veel goedkopere investering, terwijl de Republikeinen 41.000 kregen, volgens een bron die media-aankopen bijhoudt.
De oplossing van de NRSC voor dit terugkerende probleem? Vind kandidaten die hun eigen campagnes kunnen financieren. Voor de cyclus van 2024 rekruteerden ze kandidaten in West Virginia, Montana, Pennsylvania en Wisconsin met de rijkdom om hun eigen campagnes te financieren. (Moreno, die een voorverkiezingen won waarin de NRSC neutraal bleef, is ook persoonlijk rijk.)
Maar persoonlijke rijkdom heeft eigenlijk niet veel bijgedragen aan het dichten van de cashgap tussen de kandidaten en de Democraten. Van de Republikeinse rekruten heeft alleen de zakenman Eric Hovde uit Wisconsin – die 20 miljoen dollar van zijn eigen geld heeft ingebracht – meer dan 10 miljoen dollar aan zijn eigen campagne gegeven.
Ondertussen heeft de NRSC gecoördineerde uitgaven gedaan met bijna al deze kandidaten: $12 miljoen voor Moreno, net geen $7 miljoen voor Sheehy, net geen $6 miljoen voor Hovde en $7 miljoen voor Dave McCormick, de partijkandidaat in Pennsylvania.
En de rijkdom van de zelffinanciers is verbonden geraakt met grote zwakheden die de Democraten hebben geprobeerd uit te buiten. Hovde, Sheehy en McCormick zijn geconfronteerd met vragen over hun banden met hun staat; van Hovde De bank deed zaken met een Mexicaanse bank die beschuldigd werd van banden met drugskartels; Het hedgefonds van McCormick wedden tegen in Pennsylvania gevestigde bedrijven; Moreno wordt beschuldigd van het versnipperen van documenten om loondiefstal bij een autodealer waarvan hij eigenaar was te verbergen. Zelfs Sheehy, die Tester leidt, wordt geconfronteerd met beschuldigingen dat hij heeft gelogen over zijn doodgeschoten te zijn in Afghanistan.
“De slechte kandidaten van de Republikeinen in de Senaat en de gebrekkige rekruteringsstrategie schaden hun vooruitzichten op de hele Senaatskaart”, zegt David Bergstein, woordvoerder van het Democratische Senatoriale Campagnecomité. “Het blijkt dat het plan van de NRSC om een stel door schandalen geteisterde leugenaars aan te pakken, niet uitpakt zoals ze hadden gehoopt.”
Senator Michael Bennet uit Colorado, voormalig voorzitter van het Democratische Senatoriale Campagnecomité, zei dat de Republikeinen in veel staten eenvoudigweg pas goede kandidaten zullen kunnen rekruteren nadat Trump het toneel heeft verlaten.
“De toegangsprijs betekent het aanvaarden van een reeks beleidsstandpunten die net ver buiten de mainstream liggen”, zei hij terwijl hij door Wisconsin, Michigan en Pennsylvania reisde om campagne te voeren voor zijn Democratische collega’s. “Dus dan wordt de vraag: wie is beschikbaar om aan deze races deel te nemen? En het zijn meestal mensen zonder veel echte politieke overtuiging.”
Maar hoewel de commissie zich vooral op de nieuwe gezichten concentreerde, waren de zittende leden niet bepaald op weg naar overwinningen. Uit peilingen in Florida en Texas is gebleken dat Democratische uitdagers binnen de foutenmarge van de zittende Republikeinen vallen, en de onafhankelijke vakbondsleider Dan Osborn is dat ook. onwaarschijnlijk in een krappe race met senator Deb Fischer (R) in Nebraska, een van de meest Republikeinse staten van het land.
Twee bronnen met kennis van de situatie zeiden dat de NRSC dit jaar van de gevestigde exploitanten eiste dat zij hun eigen aandeel in de gecoördineerde uitgaven in de commissie zouden inbrengen, wat een breuk was met de gevestigde praktijk. In het verleden hoefde een kandidaat eenvoudigweg twee miljoen dollar op te halen om een gecoördineerde aankoop van vier miljoen dollar met de NRSC op te zetten, waarbij de staf en de voorzitter van de commissie de resterende twee miljoen dollar ophaalden. Deze cyclus moet de zittende kandidaat de volledige $ 4 miljoen ophalen.
Republikeinen die het plan van de NRSC steunen, beweren dat de organisatie eenvoudigweg verstandig geld uitgeeft, waarbij Republikeinse senatoren Ted Cruz (Texas), Rick Scott (Fla.) en Fischer allemaal nog steeds de voorkeur hebben om hun zetels te winnen. Het is simpelweg logischer, zeggen ze, als een groter deel van het beperkte geld van de commissie naar de uitdagers gaat.
“De eerste prioriteit van de NRSC is het terugbrengen van al onze gevestigde exploitanten”, aldus NRSC-woordvoerder Phil Letsou. “Onze gevestigde exploitanten zijn sterke fondsenwervers en zijn goed gepositioneerd om hun radicale tegenstanders te verslaan. Op plaatsen waar de Democraten zwaar hebben ingezet, zoals Texas en Nebraska, heeft de NRSC op dezelfde manier gereageerd met meer dan zes miljoen dollar aan investeringen.”
En Cruz heeft zijn klachten over een gebrek aan steun van externe groepen openbaar gemaakt en de schuld gegeven aan McConnells vermeende afkeer van hem. “Mitch McConnell leidt de grootste Republikeinse super PAC van het land en heeft 400 miljoen dollar, maar die super PAC wordt gebruikt om de Republikeinse senatoren te belonen die hem gehoorzamen en om degenen te straffen die tegen hem in opstand komen”, zei Cruz. zei eerder deze maand op Fox News. (Republikeinen die banden hebben met McConnell zeggen dat Cruz decennia-oude geschillen eenvoudigweg gebruikt als voer om donaties van kleine dollars aan te trekken.)
Over het geheel genomen is er echter ook een gevoel van de partij externe groepen besteden hun geld niet efficiënt. Zowel McCormick als Republikeinse gouverneur Larry Hogan in Maryland hebben intense steun van buitenaf gekregen, deels omdat ze veel beter verteerbaar zijn voor de gevestigde zakenlieden die enkele van de grootste cheques voor de Republikeinse partij hebben verlaagd.
Dat heeft ertoe geleid dat beide kandidaten financiële voordelen hebben gehad ten opzichte van hun Democratische tegenstanders, ook al zijn de kandidaten in meer theoretisch competitieve races overbesteed. In Pennsylvania hebben Republikeinse externe groepen ongeveer $108 miljoen uitgegeven, volgens de campagnefinancieringswaakhond OpenSecrets, vergeleken met $72 miljoen van Democratische externe groepen. In Maryland hebben ze 22 miljoen dollar uitgegeven, vergeleken met 11 miljoen dollar van de Democraten.
Ondanks het contante voordeel heeft democraat Angela Alsobrooks een voorsprong van 10 punten op Hogan in de peilingsgemiddelden van 538 voor de Senaatsrace in Maryland, waarbij Hogan een haar onder de 40% scoort. In Pennsylvania behoudt Casey een voorsprong van vijf punten op McCormick. Uit peilingsgemiddelden blijkt dat de races in zowel Michigan als Wisconsin dichterbij zijn, hoewel het Senate Leadership Fund pas eerder deze maand aan die races begon te besteden, lang nadat democratische groepen van buitenaf begonnen waren met het uitzenden van advertenties.
In een interview eerder deze maand erkende Hovde – wiens race volgens OpenSecrets ongeveer 43 miljoen dollar aan externe uitgaven van beide partijen heeft opgeleverd – dat hij aanvullende hulp van buitenaf had kunnen gebruiken.
“Ik ben blij dat het eindelijk zover is”, zei Hovde. “Het zou leuk geweest zijn als het er iets eerder was.”
