CLEVELAND — Wat een week in de American League Central.
Een divisie die de laatste jaren een lachertje was geworden, is nadrukkelijk naar voren gekomen als misschien wel de meest overtuigende — en competitieve — subgroep in de MLB. Met vier teams die strijden om een positie in de postseason (en nog een in Chicago die op de rand van ongelukkige geschiedenis staat), zal de AL Central in de schijnwerpers blijven staan tijdens de laatste week van het reguliere seizoen en misschien wel daarna.
Deze voorlaatste week van de reguliere competitie bevatte twee zeer belangrijke confrontaties, met Minnesota in Cleveland voor vier wedstrijden en de gloeiendhete Tigers die Kansas City bezochten voor drie. Met nog maar één divisieserie op het programma — de White Sox in Detroit in het laatste weekend — was dit de laatste kans voor deze vier oktober-kandidaten om terrein te winnen in de ranglijst ten koste van hun rivalen.
De tweede helft van de Tigers, nadat ze als verkopers hadden gehandeld bij de transferdeadline, heeft een groot deel van de honkbalwereld verbijsterd en verward achtergelaten. Zelfs na een geweldige serieoverwinning tegen de worstelende Orioles, leek Detroit’s reis naar Kauffman Stadium, waar de Royals een van de beste thuisrecords van het honkbal hadden, op papier een ontmoedigende taak. In plaats daarvan bleef Detroit doorrollen. Nadat ze in de derde inning van de serieopener een grand slam hadden opgegeven aan Bobby Witt Jr., hield het leger van grotendeels anonieme armen van de Tigers de Royals in de daaropvolgende 25 innings op vijf runs, op weg naar een verbluffende sweep op het meest gunstige moment.
De playoff-kansen die volgens FanGraphs in augustus nauwelijks boven de 2% uitkwamen, zijn de laatste tijd flink gestegen voor de Tigers, waardoor ze een einde kunnen maken aan wat gelijk staat aan de Angels voor de langste postseason-droogte in het honkbal. De drie startende pitchers van Detroit in de meest recente postseason-serie? Max Scherzer, Justin Verlander en David Price. Met andere woorden: het is alweer een tijdje geleden.
Abonneer je op Honkbal Bar-B-Cast op Apple-podcasts, Spotify, YouTube of waar je ook luistert.
Ondertussen hoopten de Guardians in Cleveland een herhaling van wat er drie weken geleden gebeurde te voorkomen, toen Kansas City de stad binnenwandelde en drie van de vier overwinningen behaalde. Het was tijdens die serie dat de Guardians voor het eerst sinds half april kortstondig de eerste plaats in hun bezit gaven, maar sindsdien hebben ze briljant bijgestuurd en zijn ze de serie van deze week ingegaan met een veel hogere noot dan hun tegenstander.
Omdat hun tegenstander het zwaar te verduren had. Een maand geleden hadden de Twins een voorsprong van negen wedstrijden op de Tigers, een gat dat inmiddels is verdwenen omdat Minnesota’s slechtste reeks van het seizoen parallel liep aan Detroit’s beste. De skid van de Twins culmineerde in een nachtmerrie-uitkomst in de vier-wedstrijden-set van deze week in Cleveland, toen de Guardians de serie op opwindende wijze veroverden, met drie opwindende comebacks om hun seizoenstotaal op 42 come-from-behind overwinningen te brengen, meer dan enig ander team in de MLB. Andres Gimenez’ 10e inning walk-off op donderdag verzekerde de Guardians van een plek in de postseason, terwijl Minnesota — 17 wedstrijden boven .500 op 17 augustus — daalde naar 80-73, gelijk met Detroit met nog maar negen wedstrijden te gaan.
Na de dramatische overwinning van maandag haalde Guardians first-year skipper Stephen Vogt de krantenkoppen met zijn emotionele reactie op een vraag over het bekijken van Kyle Manzardo’s go-ahead homerun in de achtste inning. Het was de eerste van meerdere grote swings in de serie van de rookie Manzardo, die Cleveland’s offensieve inspanningen een broodnodige boost heeft gegeven in het kielzog van leadoff hitter Steven Kwan die op de IL is gegaan vanwege een rugblessure.
Vogt zei dat zijn favoriete onderdeel niet Manzardo’s homerun zelf was, maar eerder de extatische reacties van zijn teamgenoten, met name die van Josh Naylor, die op de honken stond toen Manzardo met één slag de leiding nam. “Ik hou van deze jongens,” zei Vogt, zichtbaar geëmotioneerd. “Het is zo leuk om naar ze te kijken. Ze houden van elkaar. Ze werken hard. Dat was een emotionele avond. En om twee teamgenoten zo samen te zien komen? Dat is krachtig.”
De waterwerken waren misschien nieuw, maar dat sentiment is dit seizoen wel heel bekend geworden in de persconferenties van Vogt. Hij heeft herhaaldelijk lof geuit over hoe zijn clubhuis is samengekomen om fantastische resultaten te produceren en de externe verwachtingen aanzienlijk te overtreffen, met een winnende cultuur die is gevestigd door zowel veteranen als jonge spelers.
Naast de spelers op het veld, erkent Vogt ook snel het belang van zijn collega-coaches die de taak hebben het maximale uit Cleveland’s selectie te halen. Het was geen geringe prestatie om een toekomstige Hall of Fame-manager in Francona te volgen in zijn debuut als manager, en Vogt geeft enorm veel krediet aan de coachingstaf die hem omringt. Het is een groep die varieert van bench coach Craig Albernaz, die dit jaar samen met Vogt bij de organisatie kwam, tot franchise-steunpilaren zoals first-base coach Sandy Alomar Jr. en pitching coach Carl Willis tot inwoners van Ohio zoals bullpen coach Brad Goldberg, die een cruciale rol heeft gespeeld in de voorbereiding en prestaties van de beste relief unit van het honkbal.
“Deze staf werkt enorm hard. Ze zijn over-voorbereid op elke wedstrijd. We zijn allemaal uitgeput tegen de tijd dat we hier vertrekken, omdat we elke grammetje energie aan onze spelers hebben gegeven, en dat is onze taak,” zei hij. “En dan laad je op en doe je het de volgende dag weer.
“… Ze zijn allemaal langer coach dan ik, en ik leun heel, heel zwaar op ze tijdens het spel, de hele dag door. Het is geweldig. En om dit te doen met Craig Albernaz naast me,” — Vogt kent Albernaz al sinds ze minor leaguers waren in de Rays-organisatie van 2007 tot 2012 — “het is een droom.”
Voor iemand die tien jaar in de grote competities heeft gespeeld en onderweg een aantal keer in het All-Star-team heeft gezeten, spreekt Vogts aanbeveling van zijn ervaring dit seizoen boekdelen: “Dit was het leukste jaar van mijn carrière.”
Terwijl Vogts ‘droomseizoen’ voortduurt, staat Twins-aanvoerder Rocco Baldelli voor een veel moeilijkere managementmissie, aangezien Minnesota probeert te voorkomen dat een kansloze reis naar de play-offs verloren gaat.
Het is vijf jaar geleden dat Baldelli de Twins naar een AL Central-titel leidde in zijn eerste jaar als kapitein. Een jaar geleden vierde Minnesota zijn derde divisietitel in vijf seizoenen met Baldelli als manager, nadat hij naar de eerste plaats was gezeild in een historisch zwakke divisie. Dit jaar is echter een stuk uitdagender gebleken, niet alleen vanwege het oplevende trio AL Central-rivalen, maar ook vanwege twee interne roosterdynamieken waar Baldelli mee te maken heeft gehad.
De eerste is helaas bekend: de twee beste spelers van de Twins raken vaak geblesseerd. Zowel Carlos Correa als Byron Buxton gingen half augustus naar de IL, waarbij Buxton kampte met een ontsteking aan zijn rechterheup en Correa worstelde met fasciitis plantaris — dit keer in zijn rechterheup. voet nadat hij het grootste deel van het vorige seizoen met dezelfde blessure aan zijn linkervoet had gespeeld. Beide spelers waren briljant in de eerste paar maanden van het seizoen, waardoor het nauwelijks een toeval is dat het team een duikvlucht nam zodra hun lange afwezigheid begon.
“Het is niet weg. Het is niet weg. Het zal niet weg zijn,” vertelde Twins president of baseball operations Derek Falvey aan Yahoo Sports over Correa’s diagnose. Buxton speelde in twee Triple-A-wedstrijden voordat hij terugkeerde, maar Correa sloeg een revalidatieopdracht over en werd na twee maanden op de plank direct weer in het midden van de opstelling van de Twins geplaatst, wat Falvey niet licht opvat.
“We bouwen hem zo doordacht mogelijk op,” zei Falvey. “Maar hij wilde weg, en wij wilden dat hij weg zou gaan. We zijn op het punt in het seizoen dat hij weet hoe het is om hier doorheen te spelen en ermee om te gaan. Dus ik denk dat we hopelijk een versie van hem terugkrijgen die weer opbouwt, dan is dat uiteindelijk een belangrijk onderdeel voor ons in de laatste fase.”
Die opbouw in gedachten houden terwijl je elke gram productie van deze twee sterren nodig hebt, is een ontzettend lastige opgave voor Baldelli en Co. om dagelijks te beheren. De marges in de huidige race maken dat elke wedstrijd die Correa of Buxton uitzit, voelt als een gemiste kans om het beste team op het veld te zetten, vooral omdat de ondersteunende cast grotendeels inconsistent is geweest in hun afwezigheid.
Het meest opvallende voorbeeld daarvan is de recente prestatie van Royce Lewis. Lewis, een andere vaak geblesseerde, supergetalenteerde speler, is erin geslaagd om een lange periode gezond te blijven, maar heeft een van de slechtste periodes van zijn professionele carrière doorstaan op een moment dat de Twins zijn sterpotentieel hard nodig hebben om te schitteren, zoals eerder dit seizoen en in de laatste fase van een jaar geleden. Lewis’ aanhoudende problemen — hij slaat .216/.254/.293 in zijn laatste 33 wedstrijden — hebben de druk op Correa en Buxton om direct te presteren na terugkeer van een blessure alleen maar vergroot.
De tweede complicerende kwestie voor Minnesota is de unieke uitdaging om drie beginnende pitchers in de rotatie te hebben in het midden van een postseason push. Veteranen Pablo Lopez en Bailey Ober zijn het hele jaar door ijzersterk geweest en vooral de afgelopen maand uitstekend, maar blessures van Joe Ryan, Chris Paddack en Anthony DeSclafani hebben het noodzakelijk gemaakt om zwaar te leunen op een trio van 24-jarige rechtshandigen: Simeon Woods Richardson, David Festa en Zebby Matthews, die allemaal carrièrehoogtepunten hebben behaald in innings gegooid dit seizoen.
Hoewel Matthews en Woods Richardson woensdag en donderdag vrijwel identieke solide optredens leverden, was het feit dat geen van beiden vijf innings voltooide een ontnuchterende herinnering aan hoeveel Minnesota van zijn bullpen heeft gevraagd op dagen dat Lopez en Ober niet pitchen. Het reliefcorp van de Twins is een getalenteerde groep, maar een die in de laatste rechte lijn dun is uitgerekt en daar de prijs voor heeft betaald, en dat was deze week te zien in Cleveland.
Mochten ze er toch in slagen om oktober te halen, dan zal het fascinerend zijn om te zien welke van de drie Twins-rookies als de sterkste kandidaat naar voren komt om een postseason-wedstrijd te starten. Op zijn minst is het een veilige gok dat Rocco Baldelli en zijn staf de komende weken een aantal creatieve manieren zullen bedenken om hun pitching-staf in te zetten.
Dat gezegd hebbende, de Twins zijn nog niet klaar. Hoe lelijk het soms ook is geworden, er is nog steeds een manier voor Minnesota om de Tigers af te weren en een rematch op te zetten met een Houston-team dat hen vorig jaar in de ALDS naar huis stuurde. Minnesota gaat naar Boston voor drie wedstrijden tegen een Red Sox-team dat ook in september enorm heeft geworsteld, maar slechts vier wedstrijden achter de Twins staat in de wildcard-ranglijst. Mochten de Twins Boston’s laatste stuiptrekking dit weekend met succes verpletteren, dan zal het voor Minnesota van cruciaal belang zijn om volgende week zaken te regelen tegen de laaggeklasseerde Marlins voordat ze eindigen met drie wedstrijden tegen een Baltimore-team dat op dat moment misschien niets meer te spelen heeft.
Baltimore heeft nu een kleine kans om de Yankees te verslaan aan de top van de AL East, maar de Tigers komen dit weekend aan in Camden Yards met een kans om het echt interessant te maken in de AL wild-card-foto. Detroit gaat dan naar huis om het op te nemen tegen Tampa Bay en de White Sox, wat misschien een gouden kans biedt voor de Tigers om Minnesota voorbij te streven in de laatste uren van het reguliere seizoen.
De Royals blijven in solide vorm om de tweede AL wild-card plek veilig te stellen en zullen proberen te herstellen van hun slechte optreden tegen Detroit, terwijl ze de net geëlimineerde Giants verwelkomen in Kauffman Stadium voor drie wedstrijden. Een ultra-sappige interleague showdown in Atlanta wacht tijdens het laatste weekend, een serie die serieuze gevolgen kan hebben voor de playoff positie van beide clubs.
Uiteindelijk kan Cleveland de AL Central al op zaterdag in St. Louis binnenhalen, maar de echte prijs is de hoogste algemene seed in de AL-poule. Voor het team met het beste thuisrecord van de American League (48-28) zou het veiligstellen van het thuisvoordeel gedurende de postseason een enorme zegen kunnen zijn voor Cleveland en is het erg in het spel, aangezien de Guardians slechts een halve wedstrijd achter de Yankees staan die vrijdag in het spel komen.
Wat er ook gebeurt, deze vier AL Central-teams geven ons vast nog veel meer om over te praten. Stel je voor dat je dat een jaar geleden had gezegd!
