De fastfoodindustrie worstelt met de verwoestende gevolgen van de nieuwe wet op het minimumloon voor haar werknemers in Californië.
Hun ruwe cijfers lijken dat zeker te bevestigen. Een paginagrote advertentie die onlangs door de California Business and Industrial Alliance in USA Today werd geplaatst, beweerde dat bijna 10.000 fastfoodbanen in de staat verloren waren gegaan sinds gouverneur Gavin Newsom de wet in september ondertekende.
De advertentie vermeldde een tiental ketens, van Pizza Hut tot Cinnabon, waarvan de lokale franchisenemers de werkgelegenheid hadden verlaagd of de prijzen hadden verhoogd, of overwegen deze stappen te ondernemen. Volgens de advertentie waren de ketens ‘slachtoffers van het minimumloon van Newsom’, waardoor het minimumloon in fastfood vanaf 1 april van $ 16 naar $ 20 werd verhoogd.
Het snelle banenverlies, de stijgende prijzen en de bedrijfssluitingen zijn een direct gevolg van gouverneur Newsom en deze kortzichtige wetgeving.
Zakenlobbyist Tom Manzo, die misleidende statistieken aanprijst
Hier is iets dat u misschien wilt weten over deze bewering. Het is onzin, dik gesneden. Van september tot en met januari, de periode waarop de advertentie betrekking heeft, is er in Californië sprake van fastfood-werkgelegenheid gestegen, zoals gevolgd door het Bureau of Labor Statistics en de Federal Reserve. De bewering dat deze is gevallen vertegenwoordigt een flagrante verkeerde voorstelling van zaken over de werkgelegenheidscijfers bij de overheid.
Iets anders dat de advertentie niet vertelt, is dat de werkgelegenheid in de fastfoodsector na januari bleef stijgen. Vanaf april was de werkgelegenheid in de restaurantsector met beperkte service, waaronder fastfoodrestaurants, bijna 7.000 banen hoger dan in april 2023, maanden voordat Newsom de minimumloonwet ondertekende.
Desondanks zijn de cijfers over het banenverlies en het vingerwijzen naar de wet op het minimumloon de zakenpers en de conservatieve media als een raket opgeschoten, van de Wall Street Journal tot de New York Post en de website van het conservatieve Hoover Institution.
We zullen de goochelarij van de bedrijfslobbyisten die banenwinst op banenverlies doet lijken nader bekijken. Maar eerst een korte wandeling door het economische fastfoodlandschap in het algemeen.
Weinigen zullen beweren dat de restaurantbranche eenvoudig is, of het nu gaat om luxe sit-down dining, kiosken en foodtrucks, of franchise-fastfoodketens. De arbeidskosten behoren tot de vele uitgaven waarmee eigenaren te maken krijgen, maar de laatste jaren zijn ze verre van de ergste. Dat zou de inflatie van de voedselkosten zijn.
Het in Newport Beach gevestigde Chipotle Mexican Grill maakte bijvoorbeeld in zijn meest recente jaarverslag bekend dat voedsel, dranken en verpakkingen vorig jaar 2,9 miljard dollar kostten, tegen 2,6 miljard dollar in 2022 – hoewel die kosten als percentage van de omzet daalden tot 29,5%. vanaf 30,1%. De arbeidskosten bedroegen in 2023 2,4 miljard dollar, maar daalden van 25,5% in 2022 naar 24,7% van de omzet.
Lees verder: Column: Een kijkje in de poging van twee miljardairs uit Beverly Hills om een staatswet ter bescherming van landarbeiders te beëindigen
Bij El Pollo Loco, gevestigd in Costa Mesa, daalden de arbeids- en aanverwante kosten vorig jaar met 3,5 miljoen dollar, of 2,7%, ondanks een stijging van 4,1 miljoen dollar die het bedrijf toeschreef aan hogere minimumlonen die in het verleden waren ingevoerd en aan ‘concurrentiedruk’ – met andere woorden, de noodzaak om meer te betalen om werknemers aan te trekken op een krappe arbeidsmarkt.
Dan is er Rubio’s Coastal Grill. Op 3 juni bevestigde de Carlsbad-keten dat het 48 van zijn restaurants in Californië had gesloten, ongeveer een derde van de 134 locaties. Zoals mijn collega Don Lee meldde, schreef Rubio’s de sluitingen toe aan de stijgende kosten van zakendoen in Californië.
Er zit echter meer in het verhaal. De grootste kostenpost waar Rubio’s mee te maken heeft zijn schulden – een last die is toegenomen sinds de keten in 2010 werd overgenomen door de private equity firma Mill Road Capital. In 2020 was de keten $ 72,3 miljoen schuldig en vroeg het faillissement aan. In zijn volledige verklaring bij de faillissementsrechtbank, ingediend op 5 juni, erkende het bedrijf dat het, samen met de verhogingen van het minimumloon, te maken kreeg met een ‘onhoudbare schuldenlast’.
Het bedrijf kwam eind 2020 uit het faillissement met schikkingen die onder meer een vermindering van de schuldenlast omvatten. Toen kwam de pandemie, een aanzienlijke tegenwind. Een van de problemen was opnieuw de schuld: 72,9 miljoen dollar verschuldigd aan de grootste schuldeiser, TREW Capital Management, een bedrijf dat gespecialiseerd is in het verstrekken van leningen aan noodlijdende restaurantbedrijven. Op 5 juni vroeg het opnieuw faillissement aan, twee dagen na de aankondiging van de winkelsluitingen. De zaak is in behandeling.
Het is de moeite waard om op te merken dat hoge schulden vaak een kenmerk zijn van overnames van private equity. In dergelijke gevallen geeft het opzadelen van een overgenomen bedrijf met schulden de overnemende partijen een middel om geld uit hun bedrijven te halen, zelfs als dit de weg naar winstgevendheid van de bedrijven bemoeilijkt. Of dat een factor is in de recente problemen van Rubio is niet duidelijk.
Dat brengt ons terug bij de bewering dat het banenverlies onder de fastfoodrestaurants in Californië te wijten is aan de nieuwe wet op het minimumloon.
De bewering lijkt afkomstig te zijn van de Wall Street Journal, die op 25 maart berichtte dat restaurants in heel Californië banen aan het schrappen waren in afwachting van de verhoging van het minimumloon die op 1 april van kracht zou worden.
In het artikel werd gesteld dat de werkgelegenheid in de fastfoodrestaurants in Californië en ‘andere eetgelegenheden met beperkte service in januari 726.600 bedroeg,’ een daling van 1,3% ten opzichte van september vorig jaar, toen Newsom de wet op het minimumloon ondertekende. Dat kwam neer op een werkgelegenheid van 736.170 in september, voor een vermeend verlies van 9.570 banen van september tot en met januari.
De cijfers van het Journal werden door Lee E. Ohanian, hoogleraar economie aan de UCLA, gebruikt voor een artikel dat hij op 24 april publiceerde op de website van de Hoover Institution, waar hij senior fellow is.
Ohanian schreef dat het tempo van het banenverlies in de fastfoodsector veel groter was dan de algehele daling van de particuliere werkgelegenheid in Californië van september tot en met januari, ‘wat het verleidelijk maakt om te concluderen dat veel van die verloren banen in de fastfoodsector het gevolg waren van de hogere werkgelegenheid in de fastfoodsector. arbeidskosten die werkgevers zouden moeten betalen” toen de nieuwe wet van kracht werd.
Lees verder: Column: Amerikaanse vakbonden hebben zich eindelijk herinnerd hoe ze moeten winnen
CABIA haalde het artikel van Ohanian aan als bron voor zijn bewering in zijn USA Today-advertentie dat “bijna 10.000” banen in de fastfoodsector verloren gingen als gevolg van de wet op het minimumloon. “Het snelle banenverlies, de stijgende prijzen en de bedrijfssluitingen zijn een direct gevolg van gouverneur Newsom en deze kortzichtige wetgeving”, zegt CABIA-oprichter en president Tom Manzo op de website van de organisatie.
Hier is het probleem met dat cijfer: het is afgeleid van een overheidsstatistiek die niet voor seizoensinvloeden is gecorrigeerd. Dat is van cruciaal belang bij het volgen van banen in seizoenssectoren, zoals restaurants, omdat hun activiteiten en daarmee de werkgelegenheid het hele jaar door in voorspelbare patronen fluctueren. Om deze reden geven economen een grote voorkeur voor voor seizoensinvloeden gecorrigeerde cijfers bij het uitzetten van de werkgelegenheidstrendlijnen in die sectoren.
De cijfers van de Wall Street Journal komen overeen met niet voor seizoensinvloeden gecorrigeerde cijfers over de werkgelegenheid in de fastfoodsector in Californië, gepubliceerd door het Bureau of Labor Statistics. (Ik ben dank verschuldigd aan de financiële blogger Barry Ritholtz en zijn collega, de pseudoniem Invictus, voor het onder de aandacht brengen van deze kwestie.)
Uit cijfers van de Californische fastfoodrestaurants van de Federal Reserve Bank of St. Louis blijkt dat er op seizoensgecorrigeerde basis daadwerkelijk sprake is van werkgelegenheid roos in de periode september tot januari met 6.335 banen, van 736.160 naar 742.495.
Dat wil niet zeggen dat er dit jaar niet is bezuinigd op de werkgelegenheid bij sommige fastfoodketens en andere bedrijven in de horeca. Vanuit het gezichtspunt van ontslagen werknemers verzacht de manipulatie van statistieken door hun werkgevers de pijn van het verlies van hun baan niet.
Toch is het, zoals Ritholtz en Invictus opmerken, volgens de economische theorie dat de juiste manier om met niet-seizoensgecorrigeerde cijfers om te gaan het gebruik van vergelijkingen van jaar tot jaar is, waardoor seizoenstrends worden ondervangen.
Lees verder: Column: Het is inderdaad een gelukkige Dag van de Arbeid nadat NLRB hardhandig optreedt tegen sabotage door werkgevers van vakbondsverkiezingen
Als we dit doen met de fastfoodstatistieken in Californië, krijgen we een ander beeld dan het beeld dat CABIA schetst. In die bedrijfssector steeg de werkgelegenheid in september van een seizoengecorrigeerde 730.000 in 2022 naar 741.079 in 2024. In januari steeg de werkgelegenheid van 732.738 in 2023 naar 742.495 dit jaar.
Restaurantlobbyisten kunnen niet doen alsof ze niet bekend zijn met het concept van seizoensinvloeden. Het is al sinds een eeuwigheid een bekend kenmerk van het bedrijf.
Het restaurantadviesbureau Toast geeft restauranteigenaren zelfs tips over hoe ze met het fenomeen om kunnen gaan, waarbij ze opmerken dat “april tot en met september het drukste seizoen van het jaar is”, grotendeels omdat die periode Moederdag en Vaderdag omvat, “twee van de drukste restaurantdagen. van het jaar”, en omdat mooi weer klanten ertoe aanzet vaker uit eten te gaan.
Wat is de langzaamste periode? November tot januari, “wanneer veel mensen reizen voor vakanties zoals Thanksgiving of Kerstmis en tijd doorbrengen met koken en eten met het gezin.”
Met andere woorden: de lobbyisten, de Journal en hun volgers baseerden hun uitingen van bezorgdheid allemaal op een bekend patroon waarbij de werkgelegenheid in restaurants een piek bereikt in september en vervolgens elk jaar in januari daalt.
Ze kozen ervoor om dit patroon te wijten aan de Californische minimumloonwet, die er duidelijk niets mee te maken had. Je kunt niet in hun hart en ziel kijken, maar gezien de omstandigheden lijken hun argumenten meer dan een klein beetje cynisch.
De auteur van het Wall Street Journal-artikel, Heather Haddon, antwoordde niet op mijn vraag waarom zij niet-seizoensgecorrigeerde cijfers leek te gebruiken terwijl de aangepaste cijfers passender waren. Tom Manzo, de oprichter en president van CABIA, reageerde niet op mijn verzoek om commentaar.
Ohanian erkende per e-mail dat “als de gegevens niet voor seizoensinvloeden zijn aangepast, er geen conclusies kunnen worden getrokken uit die gegevens met betrekking tot AB 1228”, de wet op het minimumloon. Hij zei dat hij de cijfers van de Wall Street Journal interpreteerde als seizoensgecorrigeerd en zei dat hij de Journal over de kwestie zou ondervragen in afwachting dat hij er later deze zomer over zou schrijven.
Hij merkte terecht op dat de arbeidskostenstijging als gevolg van de wet groot was en dat “als franchisenemers later dit jaar met grote voedselkostenstijgingen te maken blijven krijgen, de sector het echt moeilijk zal krijgen.” Fastfoodbedrijven hebben al aanzienlijke prijsverhogingen doorgevoerd om hun hogere uitgaven te dekken, merkte hij op. “De vraag wordt dus hoe gevoelig fastfoodconsumenten zijn voor hogere prijzen”, een onderwerp dat hij naar eigen zeggen in de loop van het jaar zal onderzoeken.
Ontvang het laatste nieuws van Michael Hiltzik
Commentaar op economie en meer van een winnaar van de Pulitzerprijs.
Schrijf me in.
Dit verhaal verscheen oorspronkelijk in de Los Angeles Times.
