Na de beruchte klap op de deur van Air Alaska-vlucht 1282 op 5 januari verscheurde het bestuur van Boeing zijn opvolgingsplan. Nog maar drie weken eerder had Boeing aangekondigd dat Stephanie Pope, die als CFO had gediend bij zowel de divisies Global Services als Commercial Airplanes, en vervolgens de voorgaande vijftien maanden leiding had gegeven aan de voormalige divisie, op 1 januari zou opklimmen tot Chief Operating Officer. De promotie markeerde Pope duidelijk als erfgenaam van de huidige CEO David Calhoun, de 67-jarige GE-veteraan die haar had verdedigd als de beste keuze voor zijn opvolger.
Maar de ramp op 16.000 voet boven Portland veroorzaakte een verpletterende schok die de invloed van Calhoun verminderde en het bestuur deed twijfelen over de opvolging. Op 25 maart kondigde Boeing aan dat Calhoun tegen het einde van het jaar zou vertrekken als CEO, en dat voormalig chef van Continental Airlines, Larry Kellner, zou aftreden als voorzitter, vervangen door Steve Mollenkopf, gepensioneerd CEO van Qualcomm en sinds 2020 directeur van Boeing. hoofd van de onrustige Commercial Airplanes-eenheid die de 737 Max- en 787 Dreamliner-serie produceert, en gaf Pope de leiding, wat bijdroeg aan haar rol als COO.
Calhoun steunt nog steeds Pope om Boeing te leiden, zoals hij op 29 april verklaarde, zowel op CNBC als tijdens de winstoproep van Boeing die dag. Maar onder leiding van Mollenkopf, een ingenieur die een diepgaand inzicht heeft verworven in de productieprocessen op de fabrieksvloeren van Qualcomm, en die leiding geeft aan de zoektocht, geeft het bestuur van Boeing nu de voorkeur aan een ander soort leider. Geen financiële specialist zoals Pope, maar een doorgewinterde productie-expert die de vliegtuigbouw beheerst van neuskegel tot roer, en de expertise bezit om beveiligingen te installeren die zorgen voor het hoogste kaliber draaien, klinken en opvulstukken die nodig zijn om de nu ernstig aangetaste reputatie van Boeing op het gebied van kwaliteit te herstellen en veiligheid. De directeuren zijn van mening dat Boeing een radicale veranderingsagent nodig heeft die de gebroken cultuur zal transformeren die de vliegtuigbouwer ervan weerhoudt zijn plaats tussen de grootste fabrikanten ter wereld terug te winnen.
Volgens mijn bronnen was het bestuur medio januari definitief overgegaan op de voorkeur voor een buitenstaander met veel ervaring in het maken van de meest uitdagende technologisch complexe producten, ook in de lucht- en ruimtevaart. De voornaamste kandidaat was Dave Gitlin, CEO van Carrier Global, de verwarmings-, ventilatie- en AC-gigant, en sinds medio 2022 directeur van Boeing. Gitlin kon bogen op een uitstekend cv voor de baan. Hij had 23 jaar bij United Technologies Corp. doorgebracht, waaronder periodes als president van respectievelijk UTC Aerospace Systems en Collins Aerospace, waar hij een stevige basis had verworven in de productie van alles, van luchtvaartelektronica tot landingsgestellen tot vliegtuigwielen en remmen. Toen UTC in het voorjaar van 2020 zijn Carrier-eenheid afsplitste, koos het rijzende ster Gitlin om de nieuwe onafhankelijke onderneming te leiden.
Bij Carrier heeft hij bewezen Amerika’s meest succesvolle industriële leider te zijn als het gaat om het belonen van aandeelhouders. In vier jaar tijd aan de macht vermenigvuldigde Gitlin’s de marktkapitalisatie van Carrier van ongeveer $12 miljard naar $58 miljard en leverde een totaalrendement op jaarbasis op van ongeveer 50%. Gedurende die periode hebben de aandelen van Carrier beter gepresteerd dan de aandelen van Microsoft, Apple, Alphabet en alle andere leden van de Magnificent Seven behalve Nvidia. De bekwaamheid van Gitlin wordt onder de aandacht gebracht door de prestaties van Carrier onder COROA, oftewel ‘cash operating return on assets’. COROA, ontwikkeld door accountantsspecialist Jack Ciesielski, meet hoeveel geld bedrijven genereren voor elke dollar die nog in het bedrijf wordt geïnvesteerd. Van 2022 tot 2023 verhoogde Carrier zijn aangepaste activabasis met $3,3 miljard, en verdiende nog eens bijna $1 miljard aan ‘operationele kasstromen’ (een maatstaf die contant geld omvat dat wordt betaald voor rente en belastingen) op deze nieuw toegevoegde middelen, voor een rendement van 30%.
Gitlin heeft dus zijn waarde bewezen als een uitstekende algemeen manager, naast zijn diepgaande expertise in de lucht- en ruimtevaart.
Gitlin zegt nee tegen Boeing en ontvangt een enorme beloning van Carrier voor zijn verblijf
Vóór de huidige crisis hoorde je af en toe geruchten dat Gitlin Calhoun zou kunnen opvolgen, inclusief speculaties van Reddit-bloggers en, zelden, effectenanalisten. Maar na de catastrofe van 5 januari kreeg de opvatting dat het bestuur een nieuwkomer zou kiezen vaste voet aan de grond, en Wall Street en de zakenpers gonsden ervan dat Gitlin de ideale keuze leek. Het kiezen van een CEO uit het bestuur van het bedrijf is een aloude oplossing, vooral als het gaat om het herstellen van een speler die in een crisis verkeert.
Het voordeel: de directeur is al ondergedompeld in de financiën en bedrijfsvoering van het bedrijf en weet echt waar hij of zij aan begint. Calhoun was bestuurslid geweest toen hij Dennis Muilenburg volgde, die werd ontslagen na de twee crashes van de 737 Max eind 2018 en begin 2019 waarbij 346 passagiers en bemanningsleden omkwamen. Op dezelfde manier had GE Larry Culp in 2018 uit zijn lijst van directeuren geplukt, en hij had spectaculair werk geleverd door het toen falende conglomeraat van straalmotoren, energie en gezondheidszorg nieuw leven in te blazen. Op 54-jarige leeftijd kende regisseur Gitlin Boeing niet alleen goed, hij had ook een landingsbaan van tien jaar of langer aan het stuur, een periode die lang genoeg was om de ontwikkeling van het eerste geheel nieuwe vliegtuig in tientallen jaren te overzien.
Maar tijdens de Q1-oproep van Carrier legde Gitlin al het gepraat over een overstap naar Boeing het zwijgen op. In antwoord op de vraag van een analist verklaarde hij: “Ik heb mijn naam buiten beschouwing gelaten als potentiële CEO van Boeing. Ik blijf op mijn plek, 100% toegewijd aan Carrier. We bevinden ons in het begin van wat… zal de boeken ingaan als een van de grootste transformaties ooit, en ik ben zo opgewonden om op reis te gaan met ongeveer 70.000 teamleden bij Carrier.”
Dus wat gebeurde er?
Gitlin’s verklaring dat “ik mijn naam heb verwijderd…” impliceert dat Boeing op zijn minst interesse toonde in het inhuren van Gitlin. Mijn bronnen bevestigen ook dat Gitlin over de mogelijkheid nadacht. Het bestuur van Carrier heeft er blijkbaar veel aandacht aan besteed. Op 30 januari, vier weken na het einde van een jaar waarin Gitlin al een lange termijn aanmoedigingsprijs had ontvangen, gericht op $11,15 miljoen, publiceerde Carrier een 8K-aanvraag waarin een lucratief nieuw ‘aanvullend aandelenpakket’ of ‘huurpakket’ werd onthuld dat was ontworpen om laat hem in Palm Beach Gardens, Florida, de HVAC-maker runnen, en laat Boeing van tafel. De 8K typeerde het voortdurende leiderschap van Gitlin als cruciaal, omdat hij zich midden in een ‘cruciaal moment’ bevindt in de herschikking van Carriers productportfolio, een herschikking die onder meer de recente aankoop van de Duitse warmtepompfabrikant Viessmann Climate Solutions voor 13 miljard dollar omvat, en de verkoop van zijn brandbeveiliging en commerciële koelwapens, allemaal maatregelen die zijn ontworpen om zich opnieuw te concentreren op de hoogste groei- en margesegmenten.
Carrier knikte ook naar de belangstelling van buitenaf die aanleiding gaf tot de grote onderscheiding, ongetwijfeld een reactie op de toenaderingen van Boeing en hun zorgen dat de kans hun felbegeerde CEO zou kunnen verleiden. “De Raad van Bestuur heeft rekening gehouden met de extreem competitieve markt van directe collega’s en bredere industriële bedrijven voor… spraakmakende CEO’s zoals de heer Gitlin”, aldus het dossier. “De aantrekkelijkheid van de markt voor dhr. Gitlin wordt verder vergroot door een zeer succesvolle periode voor Carrier.”
Carrier weigerde commentaar te geven op de zoektocht naar een CEO van Boeing.
Gitlins pakket is groot, maar hij zal het moeten bezorgen en jarenlang bij Carrier moeten blijven om het op te halen
Zoals de 8K onthult, krijgt Gitlin een enkele “aanvullende aandelen”-prijs die in twee delen bestaat. De eerste component: een “doel”-toekenning van 446.110 prestatieaandeeleenheden. Het werkelijke aantal PSU’s dat hij zal ontvangen, hangt af van het behalen van een stijging van de aangepaste EPS tussen 2024 en 2026 die niet is gespecificeerd in de 8K, hoewel Carrier in zijn proxy zijn EPS-doelen ‘rigoureuze’ benchmarks noemt die ‘rekbaar maar haalbaar zijn’. [targets].” Als Gitlin de hoogste EPS-statistieken behaalt, krijgt hij maximaal het dubbele van het beoogde aantal, of bijna 900.000 PSU’s.
De tweede categorie: 1,725 miljoen aandelenwaarderingsrechten met een uitoefenprijs van $ 56,33, waarbij de aandelen van Carrier sloten op de dag dat de 8K verscheen. Er worden geen prestatievereisten voor het ontvangen van de SAR’s vermeld in de documenten. Over het geheel genomen is het pakket ontworpen om ervoor te zorgen dat Gitlin voor een lange tijd bij Carrier blijft. De PSU’s worden van 2027 tot 2029 definitief verworven en de SAR’s worden in één keer in 2029 definitief verworven. Als Gitlin vóór eind 2029 vertrekt, zou hij alles opofferen, behalve een relatief klein deel van de subsidies.
Fortuin heeft van externe bronnen vernomen dat Carrier de prijs waardeerde op $50 miljoen op de uitgiftedatum van 30 januari, toen de aandelenkoers sloot op $56,33. Sindsdien zijn de aandelen met 16% gestegen, waardoor het pakket nu al een stuk waardevoller is geworden. Laten we eens tellen hoeveel Carrier gedurende de looptijd van het plan zou kunnen betalen om zijn geduchte roerganger te behouden. Houd er rekening mee dat Gitlin goed moet blijven presteren om in de buurt van de maximale uitbetaling te komen.
Als Gitlin de hoogste EPS-statistiek behaalt, zou hij die bijna 900.000 PSU’s binnenhalen, of het doel verdubbelen. Het substantieel verhogen van de winsten betekent dat de aandelenkoers zou floreren. Laten we zeggen dat Gitlin de aandelen van Carrier jaarlijks met 10% verhoogt gedurende de periode van zes jaar waaraan hij zich feitelijk heeft verbonden. Dat record zou de aandelen van Carrier naar $116 brengen, een stijging van 77%. Zijn PSU’s zouden dan ongeveer $ 100 miljoen waard zijn. Hoe zit het met de SAR’s? Met een aandeel van $116 in 2029 zouden ze ongeveer $100 miljoen extra kunnen oogsten (de 1.725 SAR’s met een winst van $61 elk ten opzichte van de uitoefenprijs van $56).
Daarom zou de potentiële uitbetaling voor het behouden van Gitlin bij Carrier gemakkelijk $200 miljoen kunnen bedragen. Deskundigen met wie ik sprak, beschouwen deze retentieregeling als buitengewoon genereus, maar zeker niet overdreven. Het is ook een goede zet, aangezien zelfs de hoogste betaling een fractie zou zijn van de waarde die Gitlin voor de aandeelhouders van Carrier heeft toegevoegd, en zoals het bestuur logisch redeneert, is de deal een eerlijke ruil vergeleken met wat hij de komende zes jaar zou kunnen bijdragen.
Wat Gitlin’s gok ons kan vertellen over de baan bij Boeing
Aan de ene kant is de functie van CEO van Boeing, althans in goede tijden, een van de meest prestigieuze posities in het mondiale zakenleven. In de komende jaren zou iedere figuur die het fortuin van deze legendarische fabrikant kan herstellen, tot het pantheon van bedrijfsleiders voor deze halve eeuw behoren.
Maar op allerlei andere manieren lijkt de Boeing-post, althans op dit moment, zeer onwenselijk voor prestigieuze kandidaten. De Gitlin-ervaring is onthullend. De financiële prestaties van Boeing zijn nu zo slecht dat zelfs een ommekeer niet zou garanderen dat een nieuwe CEO de resultaten levert die nodig zijn om op de lange termijn een enorme comp-meevaller op zak te krijgen van de omvang die Gitlin waarschijnlijk bij Carrier zal krijgen. Bovendien moet een CEO van Boeing zich altijd zorgen maken dat een Boeing-vliegtuig een nieuw ongeval zal ondergaan, zoals de explosie boven Portland, of God verhoede, een fatale crash. De oorzaak kan liggen in jaren geleden gemaakte onderdelen of systemen waar de nieuwe CEO niets mee te maken had.
Simpel gezegd: de baan van CEO bij Boeing is moeilijk te verkopen voor het bestuur. Topleiders die ooit mogelijke kandidaten waren in de ogen van de directeuren, waaronder Dave Gitlin, Larry Culp en voorzitter Steve Mollenkopf, zijn niet warm geworden voor een taak die van cruciaal belang is voor de toekomst van de luchtvaartmaatschappijen en het vliegende publiek. Natuurlijk stonden Gitlin en Culp al aan het hoofd van zeer succesvolle bedrijven, en Mollenkopf had bij Qualcomm een uitstekende staat van dienst opgebouwd. Toch kunnen de grote risico’s van de baan een reden zijn dat toptalent tot nu toe ‘nee’ blijft zeggen. Mijn bronnen merken ook op dat de pool van veelbelovende kandidaten verrassend ondiep is. Hopelijk zal de kans om wat misschien wel het belangrijkste bedrijf van Amerika is, om te draaien en herinnerd te worden als een bedrijfsheld, onweerstaanbaar blijken voor de leider die de grootsheid zal tonen die Boeing opnieuw naar de glorie zal tillen.
Dit verhaal stond oorspronkelijk op Fortune.com
