“Ik ben het nog steeds aan het verwerken.”
Weken na haar bezoek aan de Yukon en de Northwest Territories, Nationale Geografische fotograaf Ami Vitale worstelt met het vinden van woorden om de diepte en breedte van haar emotionele ervaring nauwkeurig uit te drukken. Ze ademt diep uit en voegt toe: “Het is een plek die je laat zien waar je van gemaakt bent.”
Vitale is geen onbekende in reizen. Ze is in meer dan 100 landen geweest, heeft afgelegen gemeenschappen in verre streken verkend, is opgekomen voor onbezongen helden, heeft verdwenen wilde dieren gefotografeerd en oorlogsgebieden gedocumenteerd. Maar het was hier, in Noord-Canada, dat de schoonheid van de mensen en de regio haar herhaaldelijk op adem deed komen, zegt ze.
“Ik denk dat het de meest levensveranderende ervaring is voor iedereen die naar deze plek gaat, omdat je weggaat met een andere visie op wie je bent en wat je kunt, en alles wat in je zit,” zegt ze, opmerkend hoe de plek en de mensen haar inspireerden om nieuwe dingen te proberen. “En het verbindt ook met wie we allemaal zijn en het beste dat we allemaal kunnen zijn.”
Het was niet Vitales eerste reis naar Noord-Canada: 13 jaar geleden maakte ze een kanotocht door de regio. Maar de meeste plekken op deze reis waren nieuw voor haar. Whitehorse, met zijn verzameling gezellige cafés, restaurants met wereldwijd geïnspireerde smaken op het menu, levendige kunstscene en het gevoel van een klein stadje aan de rand van de wildernis, was een perfecte plek om te beginnen. En het is geen verrassing dat de documentairemaker, wiens werk met verdwijnende wilde dieren beroemd is, eerst naar het Yukon Wildlife Preserve ging. Daar, zegt ze, kreeg ze een hernieuwde waardering voor het belang van ruimtes die wilde dieren beschermen en behouden.
“De meeste van deze dieren kunnen niet opnieuw in het wild worden uitgezet, omdat ze het niet zouden overleven,” zegt ze over de elanden, kariboes, lynxen en meer die ze tegenkwam. Hoewel ze door gebieden als de nabijgelegen Miles Canyon en de omliggende bergketens zou zwerven, waren de ontmoetingen in het reservaat haar beste kans om dicht bij ongrijpbare wilde dieren te komen. “Je hebt van die ervaringen van dichtbij die echt prachtig zijn, en de dieren zijn schattig,” zegt ze. “Ik heb veel geleerd.”
Haar volgende ontmoeting met dieren zou haar dieper de omliggende bergen in voeren. Net buiten de stad ontmoette ze Deb Wild van Caribou Wild Mountain Tours en haar zoon Ethan en ging met hen mee op een paardrijtocht van een nacht in de schaduw van Grizzly Mountain. Paarden vol met spullen volgden hen omhoog door het steile terrein. En hoewel de tocht concentratie vereiste, bood het ook een uniek perspectief op prachtige uitzichten op bergen en valleien. Het was een kans om de mensen en dieren die deze gebieden doorkruisen te waarderen.
“Het is een plek die wordt geregeerd door groot en klein, van grizzlyberen tot muggen,” zegt Vitale. “Ik voelde me zo bevoorrecht om bij mensen te zijn die nog steeds diep verbonden waren met het land waarop ze leven; op manieren waarvan ik denk dat velen van ons ze zijn kwijtgeraakt.”
Kansen om contact te maken met bewoners tijdens de reis transformeerden haar ervaring. Ze luisterde meer dan ze sprak en pakte haar camera pas nadat ze authentieke connecties had gesmeed. En ze dwong zichzelf, zowel fysiek als mentaal, om de gebieden te verkennen met mensen wiens connecties ermee oprecht en langdurig waren.
Die emoties bereikten hun hoogtepunt toen ze in een watervliegtuig naar een nieuwe camping in het Nahanni National Park Reserve vloog. Daar, langs het ijsblauwe water van Glacier Lake, kreeg ze haar eerste glimp van de Cirque of the UncimbablesWe–een reeks granieten pieken die oprijzen uit de zomerse alpiene bosbodem. De schoonheid overweldigde haar tot het punt van tranen.
“Het vulde mijn hart,” zegt ze. “Het landschap is adembenemend. En je komt binnen en ziet dit uitzicht, en het beneemt je de adem. Er zijn misschien een of twee plekken waar ik [experienced and] dacht dat ze even adembenemend waren.
“Het lijkt bijna alsof je in de tropen bent,” voegt Vitale toe die, tegen haar Floridaanse instincten in, zich geroepen voelde om met haar gidsen en reisgenoten een duik te nemen in het ijskoude water. De ervaring was in veel opzichten een metafoor voor haar hele bezoek.
“In het begin denk je ‘oh mijn God’,” herinnert ze zich van haar eerste duik. “Je kunt niet ademen. En dan leer je er gewoon doorheen te ademen, en het is geweldig.”
Ontdek de regio samen met inheemse gids en activist, Bobbi Rose Koe, hielp Vitale het werk dat gedaan werd om jongeren weer met het land te verbinden beter te begrijpen. Samen met Joel Hibbard, gids en mede-eigenaar van Nahanni River Adventures, peddelden ze door het water van het UNESCO-werelderfgoed. Ze spotten een eenzame grizzlybeer tijdens hun tijd samen, maar voor Vitale waren het de gesprekken die haar het meest raakten.
“Het was zo fijn om het perspectief te hebben van mensen die nog steeds heel dicht bij het land staan,” zegt ze. “Er is gewoon een kennis die echt belangrijk is om te hebben als bezoeker en om gidsen te hebben die die kennis met je kunnen delen. Ik denk dat het allemaal draait om het onthouden dat je een bezoeker bent, en dat een deel van het respect is om te weten hoe je voorzichtig moet lopen. We hebben gidsen nodig die ons leren hoe we dat moeten doen. Ik heb het echt gewaardeerd om dat te hebben.”
In zo’n uitgestrekt en afgelegen landschap was ze verbaasd over de overvloed die ze kon vinden als ze wist waar ze moest zoeken. Van meren vol vis tot bossen die jagers alles gaven wat ze nodig hadden om te overleven, Koe en Hibbard wezen erop dat er in het noorden niets verspild wordt en dat er niets als vanzelfsprekend wordt beschouwd.
“Er was van alles genoeg, inclusief de moeilijke dingen waar je gewoon aan moet wennen,” zegt Vitale. “Voor een fotograaf was het geweldig. Ik was gewoon zo opgewonden. Al je zintuigen zijn tot leven gekomen.”
Voor Vitale was het ook een herinnering aan de vreugde die ontstaat als je jezelf onderdompelt in je omgeving. De afgelegen ligging van haar locatie betekende dat telefoons en wifi geen entertainmentopties waren. In plaats daarvan concentreerde ze zich op het ruige terrein, turquoise wateren en de nauwelijks ondergaande zon. Zelfs toen bosbranden haar dwongen haar plannen te wijzigen, leerden haar gastheren haar geduld, doorzettingsvermogen en acceptatie.
“Ze veranderen je relatie, en je bent niet bang voor dieren of de wildernis,” zegt ze over de mensen die ze tegenkwam en de wijsheid die ze deelden. “En het is een beetje alsof je erkent dat wij ook wild zijn. Het was een van de coolste ervaringen die ik ooit heb gehad.”
Er waren ook momenten van herverbinding: in Lutsel K’e bracht ze tijd door met een aantal Dene First Nation-families die ze tijdens haar eerste reis had ontmoet. En ze zag het werk en de beloningen die het leven in het noorden met zich meebrengt. De bezoeken lieten haar ontzag en impact achter. Ze zegt dat het ook een herinnering was dat we als bezoekers moeten vertragen, de stilte moeten omarmen en open moeten staan om opnieuw te leren.
“Je realiseert je dat het mooi is, maar ook kwetsbaar,” zegt ze over het noorden. “We willen toerisme stimuleren, maar we willen er ook zeker van zijn dat we het juiste soort toerisme stimuleren, omdat het zo’n speciale plek is. Het moet heel voorzichtig worden behandeld. Het is een gevoelige habitat.”
Ami’s ervaringen in Canada tijdens het Season of Wonder waren onderdeel van The Open Assignment: een uniek fotografieproject waarbij drie National Geographic-fotografen unieke regio’s van Canada konden ervaren en hun eigen unieke visie tot leven konden brengen. Bekijk hier meer van het project.
