Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd in Chalkbeat.
Toen immigratieagenten in 2019 kippenverwerkingsfabrieken in het centrum van Mississippi binnenvielen, arresteerden ze bijna 700 arbeiders zonder papieren – velen van hen ouders van kinderen die op plaatselijke scholen zaten.
Tieners kregen paniekerige sms’jes om de klas te verlaten en hun jongere broertjes en zusjes te zoeken. Er kwamen onbekende gezichten wier naam niet op de ophaallijst stond, om de kinderen naar huis te brengen. Het schoolpersoneel zorgde ervoor dat geen enkel kind naar huis ging in een leeg huis, terwijl de eigenaar van een plaatselijke sportschool een tijdelijk onderkomen opzette voor kinderen die nergens anders heen konden.
In het Scott County School District was een kwart van de Latino-studenten van het district, ongeveer 150 kinderen, de volgende dag afwezig van school. Toen tientallen kinderen school bleven missen, stapte het personeel in schoolbussen en ging van deur tot deur met eten, in een poging gezinnen gerust te stellen dat het veilig was voor hun kinderen om terug te keren. Academici stonden wekenlang in de wacht, zei Tony McGee, destijds hoofdinspecteur van het district.
Ontvang verhalen als deze rechtstreeks in uw inbox. Meld u aan voor de 74-nieuwsbrief
“We gingen in een soort mama-en-papa-modus en zorgden alleen maar voor de kinderen”, zei McGee. Terwijl sommige kinderen snel herstelden, waren anderen maandenlang geschokt. “Je kon zien dat er nog steeds enige zorgen waren in de harten van kinderen.”
In het verleden hebben zich massale invallen op de werkplek voorgedaan, waarbij de handhaving zich ook op werkgevers richtte in een poging ongeoorloofde immigratie tegen te gaan. Als voormalig president Donald Trump een tweede termijn wint en zijn harde immigratiebeleid doorvoert, zou wat er in Mississippi gebeurde een veel vaker voorkomende gebeurtenis kunnen worden die miljoenen kinderen en hun scholen zou treffen.
Als Trump wordt herkozen, heeft hij beloofd de grootste deportatieoperatie in de geschiedenis van de VS uit te voeren, waarbij hij gebruik zal maken van alle middelen die hem ter beschikking staan, van de lokale politie tot de Nationale Garde en het leger. Trump en zijn running mate, senator JD Vance uit Ohio, hebben dit herhaaldelijk geweigerd vragen beantwoorden over de vraag of zij de ouders van kinderen van Amerikaanse staatsburgers zouden deporteren.
Maar een dergelijk plan zou onvermijdelijk de ouders van schoolgaande kinderen overrompelen, waardoor leerkrachten de verantwoordelijkheid zouden krijgen om de getroffen leerlingen van voedsel, kleding, advies en meer te voorzien. Opvoeders die dit al eerder hebben meegemaakt, zeggen dat scholen die immigrantengemeenschappen dienen zich nu moeten voorbereiden. Naar schatting hebben ongeveer 4,4 miljoen in de VS geboren kinderen minstens één ouder zonder papieren.
Bovendien is het onduidelijk of Trump zou proberen het ‘heiligdomschoolbeleid’ te ondermijnen dat sommige districten tijdens zijn laatste presidentschap hebben ingevoerd in een poging immigrantenstudenten en hun families op schoolterreinen te beschermen.
Trump heeft zijn bereidheid getoond zich te richten op immigrantenkinderen
Trump richt zijn retoriek en beleidsvoorstellen regelmatig op de kinderen van immigranten.
Vorig jaar zei hij dat hij zou proberen een einde te maken aan de automatische burgerschapsrechten voor kinderen die in de VS zijn geboren uit ouders zonder papieren, en hij heeft zijn beleid verdedigd dat immigrantenkinderen aan de grens tussen de VS en Mexico scheidde van hun families. Hij heeft de deportatie van vrouwen en kinderen niet uitgesloten als onderdeel van zijn massale deportatieplan.
“We gaan het van heel dichtbij bekijken”, zei hij in een interview sollicitatiegesprek vorige maandook al erkende hij dat beelden van gezinnen die in bussen worden geladen het ‘een stuk moeilijker’ zouden maken.
Zowel Trump als Vance hebben immigrantenkinderen gekarakteriseerd als een last voor scholen die de klaslokalen overbevolken en leraren belasten met hun taalbehoeften. Topmedewerkers van Trump probeerden tijdens zijn eerste regering maandenlang staten de macht te geven om te voorkomen dat kinderen zonder papieren naar de openbare school zouden gaan, meldde Bloomberg News, en een invloedrijke conservatieve denktank probeert dat idee nieuw leven in te blazen als Trump een tweede termijn wint.
Voorvechters van de rechten van immigranten maken zich zorgen dat Trump zou proberen een einde te maken aan een decennia oud federaal beleid dat scholen heeft behandeld als ‘gevoelige’ of ‘beschermde’ gebieden waar immigratieagenten niet geacht worden gezinnen in de gaten te houden of arrestaties te verrichten, behalve in buitengewone omstandigheden, om kinderen er niet van te weerhouden naar school te gaan.
“Handhavingsmaatregelen die op deze locaties worden ondernomen, hebben een rimpeleffect”, zegt Heidi Altman, directeur federale belangenbehartiging bij het National Immigration Law Center. “Het is heel beangstigend voor gemeenschappen als we nadenken over de mogelijkheid van een Trump-regering, zowel wat betreft handhaving in en nabij beschermde gebieden, zoals scholen, maar ook de impact op scholen en toegang tot onderwijs.”
De Trump-campagne reageerde niet op vragen over de vraag of de voormalige president zou proberen immigratiehandhavingsactiviteiten uit te voeren op of nabij scholen als onderdeel van zijn massale deportatieplan. Maar Project 2025, een beleidsdraaiboek geschreven door verschillende voormalige functionarissen van het Witte Huis van Trump, roept op tot het intrekken van alle memo’s die ‘gevoelige zones’ identificeren waar immigratie-actie beperkt zou moeten worden.
En zelfs als immigratiehandhaving buiten de campus plaatsvindt, kan dit nog steeds verstrekkende gevolgen hebben voor kinderen en scholen.
Kheri Martinez was pas 13 toen haar moeder werd meegesleurd in de invallen in Mississippi in 2019. Ze was een van de ongeveer duizend kinderen van wie de ouders die dag werden gearresteerd. Een familievriend haalde Martinez vroeg op van school, en later hoorde ze van haar vader – die buiten de staat werkte in de bouw – dat haar moeder was vastgehouden.
De zevendeklasser kropte haar eigen angsten op en vertelde haar twee kleine zusjes, die destijds een peuter en een basisschoolleerling waren, dat hun moeder overuren maakte. Als avondeten aten ze pizza die werd afgezet door bezorgde familievrienden. Die avond kroop Martinez samen met haar zussen in het bed van haar ouders, in de hoop dat de dekens die naar hun moeder roken haar zouden troosten.
‘Ook al weet ik niet of mama vandaag thuiskomt,’ zei ze tegen zichzelf, ‘dan heb ik tenminste iets dichter bij me, ik zal het gevoel hebben dat ze hier is.’
Haar moeder kwam om vier uur ‘s ochtends huilend thuis – immigratieambtenaren hadden enkele ouders van kleine kinderen op humanitaire gronden vrijgelaten terwijl hun zaak voortduurde – en Martinez had eindelijk het gevoel dat ze weer kon ademen.
De volgende dag werd er op school gefluisterd dat de school het doelwit zou zijn van geweld en dat de regering terug zou komen om de kinderen weg te halen. Het voelde alsof iedereen op school ‘op zijn hoede’ was.
“De Spaanse kinderen, we waren er gewoon een beetje uit”, zei Martinez. “We waren een tijdje onszelf niet.”
Immigratie-invallen eisen een zware emotionele tol van kinderen
Wat Martinez meemaakte is niet ongewoon onder kinderen van wie de ouders betrokken waren bij immigratie-invallen. Meerdere onderzoeken hebben de enorme psychologische, emotionele en financiële tol gedocumenteerd die dergelijke operaties hebben op kinderen en hun families.
Onderzoekers van het non-profit Center for Law and Social Policy ontdekten dat de invallen in Mississippi vooral traumatisch waren voor de kinderen wier scholen zich in het zicht van een pluimveefabriek bevonden. Velen zagen hun ouders geboeid en in witte busjes geduwd op weg van school naar huis, wat leidde tot geschreeuw en oncontroleerbaar huilen.
Kinderen ‘bleven weken en maanden emotioneel lijden’, schreef het onderzoeksteam, en zelfs kinderen die herenigd waren met hun ouders vertoonden tekenen van posttraumatische stress en verlatingsangst. Sommige kleuters begonnen weer in bed te plassen en peuters gingen achteruit in hun spraak. Het was gebruikelijk dat kinderen thuiskwamen van school, hun rugzakken lieten vallen en de rest van de dag sliepen. Oudere kinderen namen vaak meer huishoudelijk werk, kinderopvang en betaalde banen op zich, zodat ze konden bijdragen aan hun huishouden.
Op dezelfde manier documenteerden onderzoekers van The Urban Institute hoe eerdere immigratie-invallen in drie staten ongeveer 500 kinderen wier ouders waren gearresteerd, troffen.
Deze kinderen hadden het meeste kans op emotionele problemen, maar de angst verspreidde zich ook naar kinderen die bang waren dat hun ouders als volgende zouden worden ‘gepakt’. De verhaaltijd ging vaak over in het praten over de invallen en werd emotioneel, zeiden leraren. Sommige kinderen internaliseerden de verdwijning van hun ouders als een verlating. Sommige kinderen aten minder en vielen af, terwijl anderen zich gingen gedragen of moeite hadden met slapen.
“Sommige ouders zeiden dat hun kinderen, maanden na de invallen, ‘s ochtends nog steeds huilden als ze bij school of de crèche werden afgezet, iets wat ze zelden deden”, aldus het rapport. “Van kinderen werd gezegd dat ze geobsedeerd waren door de vraag of hun ouders hen van school gingen ophalen.”
Omdat de kostwinners in detentie zaten, raakten veel gezinnen achter met de huur. Driekwart van de ouders zei dat ze na de invallen moeite hadden om voldoende voedsel te kopen. Door de instabiliteit van de huisvesting moesten sommige kinderen meerdere keren van school wisselen. De ervaring ‘trok de aandacht van sommige kinderen en beïnvloedde hun academische prestaties’, ontdekten onderzoekers.
Voor Martinez duurde het een jaar voordat school weer normaal voelde. Ze had vaak het gevoel dat ze gespannen was, ‘op zoek’ naar een volgende overval.
“Het deed me een tijdje pijn”, zei Martinez.
Hoe scholen en gezinnen kinderen kunnen ondersteunen
Schoolleiders zeggen dat het moeilijk is om een immigratie-inval te plannen. Agenten waarschuwen scholen doorgaans niet vooraf. Maar scholen die immigrantengemeenschappen dienen, kunnen vooraf bepaalde stappen ondernemen.
“We oefenen voor brandoefeningen en tornadooefeningen, busevacuaties, en helaas oefenen we tegenwoordig voor actieve schutters. Er zijn niet veel oefeningen voor ICE-invallen,’ zei McGee, de voormalige hoofdinspecteur van Scott County. Als “gezinnen gescheiden zijn en jij verantwoordelijk bent voor hoe deze kinderen thuiskomen en wie voor hen zorgt, helpt het om een beetje inzicht te hebben: Hé, je moet voorbereid zijn.”
Schoolpersoneel dat invallen in hun gemeenschap heeft meegemaakt, zegt dat het vooral belangrijk is om een noodprotocol te ontwikkelen voor de manier waarop kinderen op school moeten worden afgemeld als hun goedgekeurde verzorger niet beschikbaar is om ze op te halen. Het identificeren van een potentieel tijdelijk onderkomen voor studenten – of dat nu op een school, een plaatselijke kerk of een gemeenschapscentrum is – is ook nuttig.
McGee en zijn team ontmoetten dagelijks de directeuren van scholen waar veel kinderen getroffen waren door de invallen om te vragen hoe het met de leraren en leerlingen ging. Het district zorgde ook voor materiaal waarmee leerkrachten over de invallen in de klas konden praten en aan kinderen die er niet door getroffen waren, konden uitleggen hoe hun klasgenoten zich misschien voelden.
“We zijn niet in de politieke strijd verwikkeld geraakt over waarom dit gebeurde, of waarom dat gebeurde, zou het moeten gebeuren, zou het niet moeten gebeuren?” zei McGee. “Het is onze taak om voor kinderen te zorgen.”
Voor Martinez was de zorg die twee leraren haar toonden bijzonder nuttig. Ze namen haar elk apart om te praten over wat er was gebeurd, en zeiden dat ze het hen moest laten weten als ze meer tijd nodig had om opdrachten te voltooien.
“Ik waardeerde dat enorm”, zei Martinez. “Ik kreeg het gevoel van: ‘O, ze begrepen het.’”
Haar familie kwam ook met een plan voor wat ze precies zouden doen en waar ze heen zouden gaan als er weer een immigratie-inval zou plaatsvinden, wat een deel van de ongerustheid hielp wegnemen. Martinez weet bijvoorbeeld dat als haar familie hun bezittingen moet verkopen en terug moet verhuizen naar Mexico, ze in de VS zal blijven om haar universitaire studie af te ronden.
“Je gaat iets dragen dat niet van jou is, maar we hebben geen keus”, zei Gabriela Uribe Mejia tegen haar dochter. “Ze zei: ‘Maak je geen zorgen, ik begrijp het, ik weet wat ik moet doen.’ Maar ze is een jong meisje.”
Toch maken voorstanders van immigrantenrechten zich zorgen over de langetermijneffecten op kinderen en gezinnen.
Lorena Quiroz, die leiding geeft aan de in Mississippi gevestigde Immigrant Alliance for Justice and Equity, was een van de gemeenschapsorganisatoren die van deur tot deur gingen om gezinnen te vragen of ze voedsel, juridische hulp of andere steun nodig hadden in de nasleep van de invallen in Mississippi.
Quiroz kent getroffen gezinnen die verscheurd zijn door drinken en vechten, en tieners die de school hebben verlaten. Moeders schamen zich nog steeds voor de weken dat ze een enkelmonitor droegen, voor iedereen zichtbaar onder hun traditionele Maya-rokken. Volwassenen krijgen nog steeds tranen als ze langs de pluimveebedrijven rijden.
Mensen praten erover “alsof het gisteren is”, zei Quiroz. “Stel je voor dat dit overal gebeurt.”
Dit verhaal werd oorspronkelijk gepubliceerd door Chalkbeat. Chalkbeat is een non-profitnieuwssite over onderwijsveranderingen op openbare scholen.
