NBA-finale 2024: Luka Dončić en de Mavs moeten antwoorden vinden op het gebied van de aanval – en snel

Deze manden die Luka Dončić en Kyrie Irving maakten in Game 1 van de NBA-finale van 2024? Broeder, dit zijn er een paar koel manden:

Maar dat zijn ze meestal ook moeilijk baskets: moeilijke schoten gemaakt tijdens strakke wedstrijden van een of meerdere verdedigers, door contact, wegvagen van de basket, waarschijnlijker niet duidelijk klinken dan door het net vallen.

Weet je wat voor soort manden gemakkelijker zijn? Lobs naar stijgende 7-footers voor extreem luide slam-dunks, en drive-and-kick-feeds naar 3-punts shooters die wachten om uit de korte hoeken te cashen. De Mavericks zijn tijdens het NBA-postseason van 2024 de elite geweest in het maken van die shots, waarbij Dončić, Irving en de rest van de spelmakers van Dallas (maar eigenlijk vooral Dončić en Irving) de 54 alley-oop dunkt door de eerste drie rondes, veruit het meeste van alle teams in deze play-offs, en genereert corner-3-point-pogingen op 13% van de schotpogingen van de Mavs, het hoogste percentage van alle postseason-deelnemers.

Maar tegen Boston in Game 1? In totaal slechts drie pogingen uit de corners – en één daarvan kwam in de laatste minuut, toen de sterren van beide teams buiten het veld stonden en de Celtics al lang een geweldige overwinning hadden weggegooid – en slechts een kijk naar een lob … die Jaylen Brown, midden in een geweldig tweerichtingsoptreden, prompt uitdoofde:

Vanaf de openingstip waren de Celtics uitverkocht om de makkelijke dingen weg te halen en Dallas te dwingen op hardtack te blijven. Ze hielden de hoekschutters van de Mavs stevig onder druk en hielden ze soms zelfs met hun gezicht in de gaten, ook al betekende dit dat ze een gevaarlijke schepper als Dončić of Irving geïsoleerd moesten laten aanvallen:

De Celtics weigerden twee verdedigers op de bal te zetten, weigerden zichzelf in rotatie te brengen. Terwijl Al Horford in het midden begon, wisselden ze van balscherm, vertrouwend op het tijdloze wonder om zijn voeten te bewegen, de bal in bedwang te houden en een betwist schot te forceren, dat Boston, zelfs als het van de vingertoppen van Dončić of Irving komt, de voorkeur geeft boven een open schot. van ergens anders.

En toen Kristaps Porziņģis incheckte in het spel, leunden ze op drop-dekking in de pick-and-roll, in het vertrouwen dat degene die Dončić of Irving bewaakte – vooral Jaylen Brown, Jrue Holiday en Derrick White – over de bovenkant van het scherm zou jagen. blijf verbonden, neem de ruimte weg voor een ritmische pull-up en dwing de balhandler om er een over de bovenkant van zijn ruim twee meter lange gum te proberen te tillen.

Zelfs toen de drop kortstondig veranderde in twee-op-de-bal, deden de Celtics er uitstekend werk van om eruit te roteren en de bal toch naar een plek te leiden waar ze zich er prettig bij voelden – zoals ze deden op deze late eerste keer. kwartbezit, bijvoorbeeld:

Dončić staart naar Brown, die – net als tijdens het reguliere seizoen – het grootste deel van de aanvankelijke defensieve verantwoordelijkheid bij de MVP-finalist van Dallas zag en meer dan 56% van de tijd met hem samen opsloot, volgens NBA.com’s matchup-gegevens. Dončić wil Porziņģis bij de actie betrekken en wil zijn voormalige hardloopmaatje laten bewijzen dat hij alle de terugweg van die soleus-spanning door hem te dwingen 9 meter van de rand af te dansen.

Boston verwacht dit. Dat is de reden waarom Porziņģis, in plaats van zijn tegenhanger – Dallas center Dereck Lively II – de 1,80 meter lange swingman Josh Green bewaakt, terwijl het All-NBA Zwitsers zakmes Jayson Tatum de verdedigende verantwoordelijkheid op zich neemt voor de rookie 7-footer van de Mavs.

Als Dončić nu pick-and-roll wil spelen met Lively, zal hij het met Tatum moeten doen in het spel, wetende dat de Celtics zich op hun gemak voelen bij het wisselen van die matchups en dat hij niet veel voordeel zal creëren op de bal. door Brown te ruilen voor Tatum. En als hij Porziņģis in de pick-and-roll wil betrekken, zal hij een minder ervaren en krachtige screener moeten gebruiken die ook een van Dallas’ aanvallende rotatiespelers is met het laagste verbruik en het laagste wattage.

Toch wil Dončić Porziņģis kiezen, dus kiest hij voor deur nr. 2. Groen raakt Brown met het scherm, maar Brown kan over de top jagen terwijl Porziņģis zich terugtrekt in drop-dekking, waardoor Boston de gevaarlijkste aanvallende speler van Dallas kan steunen. als hij de verf nadert. Luka gooit een blinde overhead hookpass van het rechterblok naar de linkervleugel, omdat hij een maniak is. Wit draait vanuit de hoek omhoog tijdens de vlucht van de bal; Omdat hij onderweg is, vangt Green de tegemoetkomende closeout en drijft hem, waarbij hij de hectare ruimte voor hem opeet met een levende dribbel.

Kijk eens naar de vloer terwijl Groen begint aan te vallen:

White’s closeout was eigenlijk slechts een stunt; nadat hij vlak voor Green is gestopt, is hij al op de terugweg naar Jaden Hardy. Het overslaan van de bal naar de zwakke hoek zou voor Groen een heel moeilijke pass zijn om onder optimale omstandigheden op snelheid te maken; met Celtics-vleugel Sam Hauser omhelsde Maxi Kleber in de zwakke hoek, maar er is sowieso geen hoek om het te halen, en dus geen weg naar hoek 3.

Brown en Tatum deken Lively af – geen kans voor de lob. En ook al voelt Green zich speels genoeg om het te proberen, er is Porziņģis, in hulppositie en klaar om toe te slaan nadat hij de drive van Dončić heeft afgesloten.

De enige open look die beschikbaar is, is een vrije worplijn-floater van een speler die meedeed aan de NBA-finale van 2024 nadat hij er twee had gemaakt in 74 reguliere en postseason-wedstrijden. Hij heeft er geen drie van gemaakt.

(Dallas doet Uiteindelijk krijgt hij een fatsoenlijke blik, nadat de tik op het aanvallende glas Dončić in de hoek vindt. Maar Porziņģis haast zich naar de wedstrijd, Dončić mist zwaar en Boston scoort.)

De Celtics waren bereid met deze uitkomsten te leven – zelfs wetende dat veel NBA-spelers wijd open floaters kunnen maken, zelfs wetende hoe dodelijk Luka en Kyrie kunnen zijn in het omzetten van stoere looks in Cool Baskets – omdat Celtics-coach Joe Mazzulla gokte op twee dingen.

Ten eerste: dat zijn toonaangevende aanval – vooral met de herintroductie van Porzingis – genoeg lange-afstandslooks zou kunnen genereren zodat Boston effectief 2s voor 3s zou kunnen ruilen, het soort wiskundeprobleem dat de C’s vakkundig aan tegenstanders hebben gesteld gedurende hun hele carrière. dominant seizoen. Gelukt. Boston nam 48% van zijn schoten van buiten de boog, vergeleken met 29% voor Dallas, en ging 16 van de 42 van diep vergeleken met 7 van de 27 – een voorsprong van 27 punten in een van de grootste swingfactoren van de serie.

Ten tweede: dat zijn nummer 2 op de ranglijst staat verdediging in staat zou zijn om de dribbelpenetratie van Dončić en Irving consequent goed genoeg in te dammen, en voldoende betwiste blikken af ​​te dwingen, zodat het niet zou worden opengesneden door geen extra hulp te sturen – en dat, door de sterren van de Mavericks uit te nodigen om één-op-één aan te vallen, zodat Vaak zou het, zelfs tegen waargenomen zwakke plekken als Horford, Porziņģis, Hauser en Payton Pritchard, hun hele aanval doen vastlopen.

Mazzulla heeft dat ook gedaan. Volgens Synergy Sports scoorden de Mavs slechts 13 punten op 24 balbezit, afgesloten met een isolement – ​​nauwelijks een half punt per trip en nauwelijks de helft van hun reguliere seizoensgemiddelde. En door thuis te blijven bij shooters, vrijwel nooit extra hulp te sturen op de bal – Boston schakelde 14 van Dončić’s 38 pick-and-rolls in Game 1 in, volgens Jared Dubin van Last Night in Basketball, en blitzte hem slechts twee keer, volgens Tim Bontemps van ESPN – maar toonde veel hulp uit Hierdoor waren de Celtics in staat de balbeweging van Dallas volledig te ontmantelen.

Volgens de Second Spectrum-tracking maakten de Mavericks slechts 203 passes in Game 1: 48 minder dan hun gemiddelde over drie rondes, en 56 minder dan hun reguliere seizoensgemiddelde. Ze genereerden slechts dertien catch-and-shoot-pogingen – acht minder dan hun gemiddelde over drie rondes, en bijna twaalf minder dan hun reguliere seizoensgemiddelde. En zoals je waarschijnlijk hebt gehoord, produceerden ze slechts negen assists – veruit een laag seizoen.

Dwing Dončić om 26 schoten te maken om zijn nu gebruikelijke 30 punten te scoren, zorg ervoor dat Irving geen enkel ritme voor het maken van schoten kan vinden, dwing spelers als PJ Washington en Derrick Jones Jr. om hun driepunters van boven de pauze te lanceren in plaats van van bovenaf. korte bochten, en plotseling begint de machtige, stromende rivier van offensieve productie die de Timberwolves wegspoelde te vertragen tot straaltjes en beekjes. De Mavs scoorden een microscopisch kleine 75,3 punten per 100 bezittingen op de halve baan in Game 1, volgens Cleaning the Glass – hun slechtste scorewedstrijd op de halve baan van de play-offs van 2024 en de vierde slechtste van het seizoen in het algemeen, maar liefst 27,8 punten. per-100 onder hun reguliere seizoensgemiddelde en 32,5 punten per 100 minder dan ze tegen Minnesota wisten te behalen.

Met het risico om in de problemen te komen: ik denk niet dat je slechtst scorende wedstrijden van het seizoen genoeg zullen zijn tegen dit Celtics-team. Om kans te maken op vier van de volgende zes moet Dallas een aantal aanstootgevende antwoorden vinden snel.

Het pad begint tot op zekere hoogte aan de defensieve kant. Het spel hangt met elkaar samen, zoals Mazzulla graag zegt; de moeilijke taak om deze Celtics-verdediging te verslaan wordt veel moeilijker als je de bal keer op keer uit de basket haalt. Het enige echte punt van de Mavericks in Game 1 kwam vroeg in het derde kwartaal, toen de combinatie van hun verdedigende inspanningen en een minder dan vaste aanval in Boston resulteerde in een reeks lege Celtics-bezittingen. Zorg voor een paar stops en je kunt wat meer snelheid in het spel injecteren, een aantal mogelijkheden vinden om wat meer vroege actie te ondernemen voordat de verdediging van Boston is ingesteld, en het schaakbord meer naar jouw wens manipuleren om betere scoringskansen te genereren:

Sommige schermen met dubbele sleepbewegingen in de overgang, of gespreide schermen hoog op de vloer, kunnen meerdere Celtic-verdedigers in beweging krijgen – en, nog belangrijker, een van Boston’s groten op Dončić of Irving’s favoriete screeners dwingen, weg getild van de basket. Omgaan met de manier waarop de vleugels en bewakers van Boston de vloer verkleinen en zwermen om de rand te beschermen, is nog steeds niet bepaald een pretje. Maar navigeren door een drukke rijstrook is een klein beetje gemakkelijker, tenminste, zonder een 7-voeter in de mix.

De belangrijkste taak van Jason Kidd in Game 2: Irving uit het spoor krijgen. Meer tempo zou hier ook helpen; als Irving consequent in vangsten sprint en op weg is naar een basket, zoals hij deed in Game 1 tegen Minnesota vorige ronde, wordt het project van het verdedigen van de Mavericks veel moeilijker. Misschien draait Kidd een paar hogere balschermen op, dichtbij de halve baan, om Irving een landingsbaan naar de rand te geven; Misschien kan hij, als hij een paar finishes te vroeg krijgt, het ritme volgen dat hem donderdag ontging.

En met het risico Kapitein te worden. Voor de hand liggend, misschien wel het allerbelangrijkste: het maken van shots in Dallas moet veel zijn, veel beter dan in Game 1.

Toen de Mavericks eigenlijk kan Als ze een zuivere blik willen werpen op deze Boston-verdediging, moeten ze hiervan profiteren. Want als de Celtics op dat vlak net zo vast blijven zitten als in Game 1, krijgen ze er misschien niet zoveel meer.