Wetenschap is in principe zelfcorrigerend. Nieuw bewijsmateriaal kan de wetenschappelijke consensus van een bepaald moment verbijsteren en uitdagen. Dit proces heeft geleid tot enkele van de belangrijkste wetenschappelijke ontdekkingen van onze tijd. Het is dan ook geen verrassing dat de steun van de belastingbetaler voor biomedisch onderzoek een kwestie van twee partijen blijft.
Sinds 2015 heeft de National Institutes of Health (NIH) – het federale agentschap dat belast is met de financiering en ondersteuning van Amerikaans biomedisch en volksgezondheidsonderzoek – bijvoorbeeld zijn begroting zien stijgen onder zowel Republikeinse als Democratische presidenten en meerderheden in het Congres. En met goede reden: met een jaarlijks budget van bijna $50 miljard is de NIH de grootste individuele financier van biomedisch onderzoek ter wereld. Maar ondanks deze lange geschiedenis van steun heeft de House Energy and Commerce Committee (ECC) eerder deze maand een voorstel uitgebracht om de NIH ingrijpend te hervormen, structureel en beleidsmatig. In een opiniestuk bij het voorstel zeggen Reps. Cathy McMorris Rodgers en Robert Aderholt betoogde dat de hervorming van de NIH al veel eerder had moeten gebeuren. Zoals zij opmerken: “Voor elke dollar die ineffectief wordt gebruikt, worden cruciale kennis, genezingen en behandelingen uitgesteld of definitief opgegeven. Het is dus in het algemeen belang dat de NIH efficiënt, effectief, transparant en – bovenal – verantwoord werkt.”
Cynici interpreteren deze stap misschien als politiek gemotiveerd, maar negeren daarmee dat de NIH jarenlang onder minimaal toezicht van het Congres heeft geopereerd. Zij heeft zich vaak verzet tegen de roep om meer transparantie, zelfs als er vragen werden gesteld over potentieel gevaarlijk onderzoek of de financiering van een onderzoeker die veroordeeld was voor seksueel misbruik. Bovendien is deze niet meer geëvalueerd sinds de grotendeels succesvolle NIH Reform Act van 2006. Rodgers, Aderholt en anderen benadrukken dat een congresevaluatie van de NIH nodig is om de VS een wereldleider in de biomedische wetenschap te houden.
Zoals de afgevaardigden Rodgers en Aderholt opmerken, zijn hervormingen moeilijk, maar ze moeten ergens beginnen. Het voorgestelde House ECC-raamwerk omvat verschillende logische hervormingen die de NIH en haar financieringsproces aanzienlijk zouden kunnen verbeteren – maar het omvat ook enkele verbijsterende hervormingen die tot onbedoelde negatieve gevolgen zouden kunnen leiden. Niettemin is het feit dat zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden proberen samen te werken met de wetenschappelijke en volksgezondheidsgemeenschappen bij de hervorming van de NIH een welkome ontwikkeling.
Enkele beperkte structurele hervormingen.
Het Huis ECC stelt zowel ‘structurele’ als ‘beleids’ hervormingen voor aan de NIH. De structurele hervormingen proberen de uitgebreide en vaak byzantijnse structuur van de bureaucratie van het agentschap te vereenvoudigen, die in zijn huidige vorm bestaat uit 27 verschillende instituten en centra (IC’s), die elk geld ontvangen uit het grotere NIH-budget en financieringsprioriteiten stellen in opdracht van de NIH. de directeur van die IC. Tot deze financieringsprioriteiten zullen af en toe door het Congres gerichte initiatieven behoren, zoals het tweeledige Cancer Moonshot, dat werd gefinancierd via de 21st Century Cures Act. Naast deze initiatieven wordt de meeste biomedische onderzoeksfinanciering echter toegekend door een IC via een van de vele terugkerende competitieve subsidiemechanismen, zoals de Research Project Grant van de NIH.
De commissie van het Huis van Afgevaardigden stelt voor om de 27 IC’s te consolideren in 15 IC’s om hun werk beter te coördineren, hoewel het onduidelijk is of een dergelijke herstructurering dit verheven doel kan bereiken. Maar naarmate de huidige IC’s hun reikwijdte en missie hebben uitgebreid, heeft dit geleid tot de creatie van uitgestrekte intramurale bureaucratieën met vaak overlappende financieringsprioriteiten en beperkte onderzoeksdoelen.
Hoewel de nieuwe IC’s voorheen kleinere IC’s zouden consolideren om te helpen bij het actualiseren en focussen van prioriteiten op dringende gezondheidskwesties, slaagt het raamwerk van de House Committee er niet in om direct de opgeblazen intramurale uitgaven aan te pakken (dat wil zeggen, geld uitgegeven aan onderzoek en andere activiteiten in een NIH-faciliteit), wat verantwoordelijk is voor 10 procent van de NIH-uitgaven. Misschien zullen de structurele hervormingen indirect leiden tot lagere intramurale uitgaven door het aanpakken van ontslagen, maar dat valt nog te bezien.
Te midden van de consolidatie is een opmerkelijke uitzondering de uitbreiding van het National Institute of Allergy and Infectious Diseases naar twee verschillende IC’s: één voor infectieziekten en één voor het immuunsysteem in niet-infectieuze ziekten en artritis. Het is een lovenswaardige verandering die ons begrip van de verschillende rollen van ons immuunsysteem zal vergroten. Niettemin is het problematisch om artritis op te nemen in de missie van de tweede IC. Dat komt omdat de ziekte ook is opgenomen in het nieuwe National Institute on Body Systems Research en onbedoeld de uitgebreide volksgezondheids- en economische lasten veroorzaakt door auto-immuniteit en chronische ontstekingsziekten lijkt uit te sluiten. Als dit op deze manier wordt geherstructureerd, zou het geld dat momenteel naar veel voorkomende ziekten, zoals Lupus, gaat, kunnen afnemen, waardoor het onderzoek naar behandelingen of genezingen zou stagneren.
Mogelijk daaruit voortvloeiende beleidshervormingen.
Hoewel de structurele hervormingen meer opvallen, zijn de beleidshervormingen omvangrijker en zouden ze waarschijnlijk een bredere impact hebben op de biomedische wetenschap. De aanbevelingen van de commissie van het Huis omvatten onder meer hervormingen van de missie en het leiderschap, hervormingen van de financiering en hervormingen van subsidies.
Veel van de missie- en leiderschapshervormingen hebben betrekking op het feit dat het Congres zijn artikel I-bevoegdheid herbevestigt om de transparantie van de NIH en het reactievermogen op toezicht te vergroten. Het voorgestelde raamwerk beveelt bijvoorbeeld aan een commissie op te richten – vergelijkbaar met de Scientific Management Review Board (SMRB) die voortkwam uit de hervormingen van 2006 – om regelmatig NIH-brede beoordelingen uit te voeren die de prestaties van het agentschap evalueren en aanbevelingen voor verbetering doen. De commissie van het Huis van Afgevaardigden beveelt ook een termijn van vijf jaar aan voor IC-directeuren, die in aanmerking komen voor verlenging in afwachting van goedkeuring van de NIH-directeur.
Het combineren van de voorgestelde structurele veranderingen en de termijnen voor IC-directeuren zou ervoor kunnen zorgen dat de IC’s wendbaar en goed geïnformeerd zijn en in staat zijn de nieuwste wetenschappelijke ontwikkelingen en kennis te integreren om hun missie en financieringsprioriteiten te bepalen. De aanpak van leiderschap met een beperkte ambtstermijn is ook gebruikelijk in particuliere academische medische centra, omdat het bijdraagt aan het waarborgen van biomedische onderzoeksinnovatie en geavanceerde medische zorg. Aan de andere kant kan het invoeren van termijnlimieten leiden tot problemen bij het werven en behouden van getalenteerde leiders.
De door de commissie van het Huis van Afgevaardigden voorgestelde financieringshervormingen zijn minder groot, maar niet minder potentieel impactvol. Ten eerste beveelt het raamwerk de intrekking aan van de Public Health Service (PHS) Evaluation Set-Aside (ook bekend als PHS Evaluation Tap). De PHS Evaluation Tap is een middel om geld dat voorheen aan het ene PHS-bureau was toegewezen, met minimaal toezicht over te maken naar het andere. Zoals het House ECC-kader opmerkt, werd alleen al in 2024 ruim 1,4 miljard dollar overgemaakt naar het National Institute of General Medical Science (een van de NIH IC’s). Ten tweede beveelt het aan een beleid op te zetten om de bedragen die worden toegevoegd aan een onderzoekssubsidie die naar de instelling van de onderzoeker gaat, te beperken of te standaardiseren om de kosten te dekken die verband houden met het uitvoeren van door de NIH gefinancierd onderzoek.
Dit faciliteiten- en administratieve tarief (F&A), waarover tussen de NIH en de instelling wordt onderhandeld, is vaak een aanzienlijk bedrag. F&A-kosten zijn belangrijk omdat ze een instelling in staat stellen biomedisch onderzoek te ondersteunen: de kosten van de laboratoriumruimte bijvoorbeeld, of het salaris van administratief ondersteunend personeel. (Denk aan de F&A-kosten als uw huur, nutsvoorzieningen, enz.) Om een voorbeeld te nemen: het F&A-tarief van de Harvard Medical School, dat over het algemeen vergelijkbaar is met dat van concurrerende instellingen, bedraagt 69,5 procent. Dat betekent dat een subsidie van $300.000 een extra $208.500 omvat die rechtstreeks naar de instelling van de onderzoeker gaat. De commissie van het Huis van Afgevaardigden beveelt niet alleen herzieningen aan van de manier waarop deze tarieven worden bepaald, maar ook meer transparantie en rapportagevereisten over hoe dergelijke fondsen worden besteed.
Het is onduidelijk hoe het beperken of wijzigen van de formule voor het bepalen van F&A-tarieven de totale kosten zal beïnvloeden. Hierdoor zou meer geld vrij kunnen komen om rechtstreeks in biomedische wetenschappers te investeren. Het is ook mogelijk dat instellingen die momenteel afhankelijk zijn van hogere tarieven, overcorrecties gaan uitvoeren op een manier die de aanwerving en ondersteuning van jonge onderzoekers, die over het algemeen de meest geavanceerde wetenschap beoefenen, vermindert. Hoe dan ook, het is redelijk dat het Congres een boekhouding eist voor faciliteiten en administratieve uitgaven, vergelijkbaar met de jaarlijkse rapportage die wordt vereist van ontvangers van NIH-subsidies.
Ten slotte besprak de commissie van het Huis van Afgevaardigden een van de meest besproken en misschien wel meest controversiële onderwerpen binnen de biomedische wetenschap: hervorming van de subsidies. Om begrijpelijke redenen besteedt het raamwerk van de commissie veel inkt aan het identificeren van de vele redenen waarom hervormingen van subsidies noodzakelijk zijn, waarvan er vele kritiek zijn van biomedische wetenschappers. De voorgestelde hervormingen zijn omvangrijk, inclusief een limiet voor het aantal subsidies dat een onderzoeker kan ontvangen; meer financiële steun voor beginnende wetenschappers en systematische replicatiestudies; oprichting van een onafhankelijke externe beoordelingsraad om toezicht te houden op en uitvoering te geven aan concreet beleid met betrekking tot ‘risky gain-of-function’-onderzoek; en integratie van beleid ter bescherming van de Amerikaanse nationale veiligheidsbelangen.
Het voorgestelde plafond voor het aantal subsidies dat een onderzoeker kan ontvangen, is niet zonder precedent. In 2017 probeerde de NIH de subsidies voor onderzoekers te beperken omdat, zoals de toenmalige directeur Francis Collins opmerkte, 40 procent van de NIH-beloningen naar 10 procent van de onderzoekers ging. Het plan stuitte op felle bezwaren en werd uiteindelijk verlaten. Het is echter de moeite waard om te overwegen waarom zelfs laboratoria van bescheiden omvang gedwongen worden een steeds groter aantal prijzen aan te vragen. Naarmate de onderzoekskosten en de salarissen van het personeel stijgen, neemt de waarde van de gemiddelde NIH Research Project Grant, die al tientallen jaren hetzelfde is gebleven, af. Bovendien zal elk subsidieplafondbeleid inherent leiden tot een plafond voor de salarissen van onderzoekers. Dit zou kunnen leiden tot een braindrain van ambitieuze wetenschappers, weg van de academische biomedische wetenschap naar de industrie, met potentieel catastrofale gevolgen, niet alleen voor het doel van de NIH om kennis te bevorderen om de menselijke gezondheid te verbeteren, maar ook voor de aanzienlijke economische waarde van door de NIH gefinancierd onderzoek. Wat dergelijke subsidiehervormingen uiteindelijk zullen inhouden is onbekend, maar de NIH en biomedische wetenschappers erkennen dat het nu tijd is voor verandering.
Veel biomedische wetenschappers zullen begrijpelijkerwijs op hun hoede zijn als het Congres een groter toezicht op hun werk aanneemt. Maar een dergelijke visie negeert de realiteit dat door de NIH gefinancierde biomedische wetenschappers afhankelijk zijn van een eindige hoeveelheid belastinggeld. Er moet rekening worden gehouden met de belangen van deze belastingbetalers, en bij uitbreiding van hun vertegenwoordigers. De voorgestelde hervormingen zijn niet bedoeld om een buitensporige last op te leggen aan de meerderheid van de biomedische wetenschap, maar om toezicht te houden op kwesties van nationaal belang. Of deze voorgestelde hervormingen al dan niet het beoogde effect hebben, hangt waarschijnlijk af van de mate van handhavingsmacht die het Congres aan externe beoordelingsraden toekent. Hoe dan ook, een grotere transparantie bij de NIH is duidelijk gerechtvaardigd.
Wetenschap en Congres moeten samenwerken.
In 2008 benadrukte Dr. Elias Zerhouni, de NIH-directeur die verantwoordelijk was voor de implementatie van de NIH Reform Act van 2006 onder president George W. Bush, de talrijke voordelen die door het Congres werden gerealiseerd. Veel van de hervormingen stelden biomedische wetenschappers in staat voort te bouwen op die vroege successen om uiterst belangrijke ontdekkingen te doen en transformationele uitvindingen te doen. De focus op innovatie en steun voor wetenschap met een hoog risico en een hoge beloning heeft creatieve wetenschappers geholpen opwindend biomedisch onderzoek uit te voeren via subsidieprogramma’s zoals de New Innovator Award van de NIH Director (een onderscheiding die ik gelukkig heb ontvangen).
Maar net als het wetenschappelijke proces zelf waren de hervormingen van 2006 niet perfect en er is veel geleerd van de successen en mislukkingen ervan – vooral met betrekking tot de transparantie en verantwoordingsplicht van de NIH. Ondanks oprechte pogingen om deze twee doelstellingen aan te pakken, blijven er slepende problemen bestaan en zijn er nieuwe ontstaan.
Het is redelijk om te verwachten dat elke federale instantie die belastinggeld ontvangt – laat staan tientallen miljarden dollars per jaar – openstaat voor extern toezicht en hervormingen. Voor veel biomedische wetenschappers is het idee van extern toezicht en hervorming bekend. De meeste academische medische centra zonder winstoogmerk richten bijvoorbeeld externe wetenschappelijke en financiële adviesraden op om innovatieve wetenschap en patiëntenzorg te stimuleren en tegelijkertijd de financiële gezondheid te waarborgen. Zoals vertegenwoordiger Rodgers zei: “Onze deur staat open. Werk met ons. Wees een partner.” Biomedische wetenschappers zouden er goed aan doen om naar haar woorden te luisteren.
Lees meer bij De Uitzending
The Dispatch is een nieuw digitaal mediabedrijf dat betrokken burgers voorziet van op feiten gebaseerde berichtgeving en commentaar, gebaseerd op conservatieve principes. Gratis inschrijven.
