Het is vrijdagavond. Sara en Lee Stein verlaten hun huis in Raleigh om haar moeder en stiefvader, Abby en Bob Millhauser, te ontmoeten voor een vroeg diner.
Vanaf hun voordeur lopen ze 42 treden om de gloednieuwe, 90 vierkante meter grote accessoire woning (ADU) van haar ouders te bereiken. Het is zelfs nog minder (14 treden) als ze vanuit de garage vertrekken.
Technisch gezien wonen de Millhausers in de zijtuin van hun dochter. Voor de meesten zou het een nonstarter zijn. Zelfs voor mensen die een goede verstandhouding hebben met hun ouders of schoonfamilie.
Niet de Steins.
Terug in Los Angeles, waar ze tientallen jaren hadden gewoond voordat ze in 2021 naar de Triangle verhuisden, woonden ze “drie tot vier keer” dichter bij hun buren.
“Onze huizen stonden zo dicht bij elkaar dat we onze buren hun toiletten konden horen doorspoelen”, grapte Lee Stein, 61, een senior sales executive.
Ter vergelijking: hun verzorgde perceel van 1,48 hectare in Raleigh zonder rechtspersoonlijkheid – ongeveer 20 minuten rijden van het centrum van de stad – is alsof je op een familieterrein op het platteland woont. Hij heeft zelfs zijn eigen muziekkamer waarin hij zich kan terugtrekken.
‘Ik ben soms dagen weg geweest zonder iets te zien [my in-laws]”, zei hij glimlachend.
Deze maand studeert hun 24-jarige zoon, Noah, af van de universiteit en verhuist terug naar huis. Ze hebben ook een dochter, Maggie, 19.
“Er zullen drie generaties op dit terrein wonen”, zegt Sara Stein, 59, een merkconsulent. “Als de kinderen terug zijn, kunnen ze gaan lunchen of even langsgaan bij de grootouders. Dat hadden ze nooit toen we in LA waren”
Multigenerationeel leven ‘viervoudig’
Het multigenerationeel leven wint al jaren terrein.
Volgens een onderzoek van het Pew Research Center is het aantal mensen dat in huishoudens met meerdere generaties leeft tussen 1971 en 2021 verviervoudigd tot 59,7 miljoen. Het aandeel is ook meer dan verdubbeld, tot 18% van de Amerikaanse bevolking.
Ervaringen variëren sterk per leeftijd en inkomen. Maar de golf is grotendeels gevoed door sociale krachten, zeggen experts, waaronder de snelle groei van de Amerikaanse Aziatische en Latijns-Amerikaanse bevolking, die, samen met zwarte Amerikanen, waarschijnlijker met uitgebreide familie zullen leven.
Voor velen is het cultureel. Ze groeiden op met meerdere generaties onder één dak. Gezien de stijgende woonlasten, zowel in de Driehoek als landelijk, is het een manier om de uitgaven te delen. Het is ook praktisch voor zorgverleners van bejaarde ouders. Het kan zelfs lonend zijn, durven sommigen te zeggen.
Voor mensen als de Steins (mensen van 40 tot 60 jaar, ook wel de ‘sandwichgeneratie’ genoemd) voldeed het aan alle eisen. Ze wilden meer tijd doorbrengen met hun bejaarde ouders.
Ze wisten ook dat hun volwassen kinderen baat zouden kunnen hebben bij een lanceerplatform. Jongvolwassenen in de leeftijd van 25 tot 29 jaar, de zogenaamde ‘boemeranggeneratie’, vormen het hoogste aandeel (31%) van de mensen in huishoudens met meerdere generaties. Vergeleken met eerdere generaties toen ze jong waren, blijft deze groep over het algemeen langer op school, stelt het huwelijk uit of stelt het uit, en stelt het vormen van een eigen huishouden uit, zo blijkt uit de studie.
Deze trend stimuleert de huizenverkoop in een trage markt.
Volgens het profiel van huizenkopers en verkopers van de National Association of Realtors (NAR) lag het aantal aankopen door meerdere generaties in 2023 weer bijna op een recordhoogte van 14% – vergeleken met 11% jaar-op-jaar.
Er zijn “geen tekenen van een piek”, zegt Jessica Lautz, plaatsvervangend hoofdeconoom van de National Association of Realtors (NAR).
ADU’s rijden op een golf van meerdere generaties
Naarmate deze woonsituatie aan kracht wint, wenden huiseigenaren zich steeds meer tot ADU’s als antwoord, vooral in plaatsen als Raleigh, waar de stad in 2020 stemde om ADU’s van rechtswege toe te staan; geen herbestemming of speciale wijk vereist.
Soms ook wel granny flats, achtertuinbungalows, ‘casitas’ genoemd, kunnen ADU’s een appartement boven de garage of in de kelder zijn. Het kan ook een op zichzelf staande eenheid van één of twee verdiepingen zijn. Meestal is het 450 tot 800 vierkante meter groot en heeft het een keuken, woonkamer en een aparte ingang.
Raleigh heeft een controversiële geschiedenis met ADU’s gehad. Ergens in de jaren tachtig maakten veranderingen in de lokale bestemmingswetten het illegaal om nieuwe te bouwen.
Maar deze regelwijziging luidde een nieuw tijdperk in waarin de stad zelfs voor prikkels zorgde: een ‘eerst in zijn soort’ programma waarbij mensen konden kiezen uit een menu met vooraf ontworpen huisjes die rechtstreeks bij ontwikkelaars te koop waren, variërend van $ 400. tot $ 1.700. Sinds ADU’s legaal werden gemaakt, heeft de stad 195 aanvragen ontvangen om ADU’s te bouwen en 148 vergunningen afgegeven.
“Wij hadden geen problemen met de stad. Ze moedigden ons aan”, zei Sara Stein.
Durham, Chapel Hill, Carrboro en Orange County staan ook ADU’s toe, maar de beperkingen variëren.
De Steins
In 2020, vroeg in de pandemie, begon de reis van het gezin.
Er waren vele redenen die ervoor zorgden dat hun beslissing werd voortgezet: verkeer, droogtes, branden en daklozenkampen waren ondraaglijk geworden, zeiden ze. De broer van Sara Stein woonde al in Raleigh, waar hij en zijn vrouw aan de NC State University werkten. Hun dochter is ook een paardensport. Ze had meer kansen om haar carrière in de Driehoek op te bouwen, zeiden ze. “Het was een natuurlijke match”, zei Sara Stein.
Na twee maanden zoeken vonden ze hun droomhuis: een traditioneel huis van 3.671 vierkante meter, gebouwd in 1991 en onlangs gerenoveerd, aan Alloway Court in de onderverdeling Patrick Commons in Raleigh.
Binnen had het een master op de eerste verdieping, een tuinbad en twee bonuskamers. Buiten had het zwarte luiken, accenten van rode baksteen en een groot terras dat grensde aan een waterscheiding. Ze hadden ook een eigen waterput en septic tank met als voordeel: geen stadsbelasting.
Ze kochten het ongezien, zei Sara Stein. “We hebben op oudejaarsavond een bod uitgebracht na een ZOOM-rondleiding met onze makelaar”, en een maand later gesloten.
De Steins betaalden $610.000, ongeveer $166 per vierkante meter, en hadden het gevoel dat ze een koopje hadden gekregen. De vier slaapkamers en vier badkamers hadden ook wat street credo. Het was te zien in HGTV’s reality-tv-revalidatieprogramma ‘Love It or List It’, seizoen 11, aflevering 10: Eat, Sleep, Laundry. Het is nu een favoriet bij het hele gezin. (“We hebben het nu waarschijnlijk vier keer bekeken”, zei Sara Stein.)
Elf dagen later reden ze in aparte auto’s door het hele land (met hun honden achterin) om hun nieuwe leven in de City of Oaks te beginnen.
Destijds maakte het bouwen van een ADU geen deel uit van het plan, zeiden ze.
Haar ouders – Abby en Robert Millhauser, beiden midden jaren 80 – woonden in Baltimore, Maryland. Afgezien van de tijd dat haar stiefvader de Duke University had bezocht (afgestudeerd in 1959), zouden ze daar hun hele leven blijven wonen. Ze waren meer dan 52 jaar getrouwd en brachten daar hun gemengde gezin groot. Van hun vijf kinderen bleef er één over.
‘We dachten dat de kans niet bestond dat ze Baltimore zouden verlaten,’ zei Sara. Totdat de Millhausers in 2021 op Thanksgiving op bezoek kwamen en de mogelijkheid zich voordeed. “Het was alsof we dit misschien konden doen”, zei Sara Stein.
De Millhausers
De Millhausers hadden urenlang naar HGTV-shows gekeken. Ze waren fan van kleine huisjes. Ze wisten precies wat ze wilden. In dit stadium gaven ze er de voorkeur aan om eenvoudig en, nog belangrijker, onafhankelijk te leven. Bereikbaarheid was een prioriteit.
Ze hielden rekening met de vooraf goedgekeurde plannen van de stad, maar kozen al snel voor een samenwerking met hun eigen architect. “We wilden het terugbrengen tot 1000 vierkante meter”, zei Robert Millhauser, zittend in zijn compacte maar lichte woonkamer. “We hebben ons altijd afgevraagd of we het zouden kunnen. Vooral ik, want ik ben de slordig.”
Om dit punt te onderstrepen, voegde Abby Millhauser eraan toe: “Ik ben de georganiseerde. Ik wilde mijn tijd niet besteden aan schoonmaken.”
Begin jaren zeventig begon het echtpaar hun huwelijksleven in een Victoriaans herenhuis van vier verdiepingen. In de loop der jaren waren ze een paar keer verhuisd en uiteindelijk ingekrompen naar een 1.900 vierkante meter groot appartement met twee slaapkamers in Baltimore. In 2022, toen ze tijdens het bouwproces naar de Triangle verhuisden, wurmden ze zich in een huurwoning van 700 vierkante meter in Cary, gewoon om er zeker van te zijn dat “we elkaar niet zouden vermoorden.” (Spoiler: dat deden ze niet.)
Eindelijk, in januari, verhuisden ze naar hun nieuwe bungalow van één verdieping. De twee slaapkamers en twee badkamers hebben een open plattegrond met witte keukenkasten en moderne verlichting uit het midden van de eeuw. Grote ramen omlijsten de woonkamer waar ze een binnentuin met vetplanten en geldplanten hebben aangelegd.
Alles bij elkaar betaalden ze $ 250.000 voor de ADU. De Steins betaalden de kosten om de oprit van het pand opnieuw te bestraten en uit te breiden. Dubbele brievenbussen van zwart aluminium bevinden zich nu bovenaan de oprit.
In tegenstelling tot haar man ziet Sara Stein ze elke dag. “Het is voor iedereen een traktatie deze keer”, zei ze.
De Millhausers zijn ondertussen bezig met hun nieuwe leven. Beiden hebben zich aangemeld voor permanente educatielessen (inheemse planting, verkiezingen van 2024) bij NC State; afzonderlijk volgt Robert, die met de ziekte van Parkinson leeft, bokslessen om kracht op te bouwen.
En elke avond kijken ze verbaasd toe hoe de dubbele krekels van dit jaar hun gedeelde achtertuin overnemen.
‘We moeten nog veel aan de tuin doen,’ zei Abby glimlachend, ‘maar we wachten uiteraard tot na de krekels.’
Anna Millicent Roman, Mary Helen Moore en Tammy Grubb hebben bijgedragen aan dit rapport.
