Op 24 mei 2022 opende een schutter het vuur in de Robb Elementary School in Uvalde, Texas, waarbij 19 kinderen en twee leraren omkwamen.
Alexandria Rubio ging meestal graag vroeg naar huis na de jaarlijkse eindejaarsprijsuitreiking op de Robb Elementary School in Uvalde, Texas. Maar dit jaar, op 24 mei, besloot de 10-jarige vierdeklasser om op school te blijven en het later met haar familie te vieren. Dus kusten haar ouders – Kimberly, een verslaggever bij de Uvalde Leader-News, en Felix, een agent van de staatspolitie van Texas – ‘Lexi’ vaarwel nadat ze hadden gezien hoe ze de Good Citizen-prijs van de school verdiende, samen met een plek op de erelijst. ‘We zeiden dat we van haar hielden’, herinnert Kimberly (33) zich, ‘en dat we haar na schooltijd zouden ophalen.’
Dat zouden de laatste woorden zijn die de Rubios ooit met hun dochter zouden delen. Om 11.33 uur kwam de 18-jarige schutter Salvador Ramos de school binnen via een open achterdeur en begon meer dan 100 kogels af te vuren in twee klaslokalen van de vierde klas, waarbij 19 kinderen en twee leraren omkwamen. Agent Rubio, 35, die geen dienst had, trok zijn uniform aan en rende naar de school. Hij arriveerde op een plaats met zo’n onuitsprekelijke gruwel dat DNA-tests nodig waren om de slachtoffers te identificeren: “Ik wil niet zeggen wat ik zag.”
Het bloedbad is de dodelijkste schietpartij op een school sinds 26 kinderen en onderwijzers bijna tien jaar geleden werden vermoord op de Sandy Hook Elementary School, en het gebeurde slechts tien dagen nadat een andere 18-jarige schutter tien mensen doodde bij een kruidenierswinkel in Buffalo. Terwijl de natie – en de wereld – met verdriet en verontwaardiging reageerde, werd de hechte gemeenschap in Uvalde in angst gestort. “Wanneer zal genoeg genoeg zijn?” vraagt Vincente Salazar III, 45, wiens 11-jarige dochter Layla werd vermoord. “Hoe vaak moet het nog gebeuren?” Layla’s grootvader Vincente Salazar Jr. voegt hieraan toe: “We hebben 19 baby’s die zijn overleden. Het zijn onschuldige kinderen.”
Gerelateerd: Een jaar na de schietpartij op de Uvalde-school eren muurschilderingen 21 slachtoffers: ‘Kunst heeft de kracht om deze gezinnen te helpen genezen’
Voor de jonge overlevenden die getuige waren van de nachtmerrie is het trauma onmetelijk. In een van de klaslokalen met de schutter, Miah Cerrillo, 11, bedekte zichzelf met het bloed van een klasgenoot en deed alsof ze dood was terwijl de kogels vlogen.
Ondertussen schudde de 9-jarige Adalynn Garza 78 pijnlijke minuten lang onder het knetterende geweervuur, terwijl meerdere kinderen het alarmnummer belden en om hulp smeekten terwijl de politie buiten wachtte. (De vertraging bij het binnenkomen ‘was een verkeerde beslissing’, zei Steven McCraw, de directeur van het Texas Department of Public Safety, op 27 mei.)
In haar klas, herinnert Adalynn zich, “ging ik gewoon zitten en bleef op niveau nul. Dat betekent niet praten en stil blijven.” In hun eigen woorden delen hulpverleners, overlevenden en dierbaren hun verhalen.
Berlinda Arreola, 49, GROOTMOEDER VAN AMERIE JO GARZA, 10
Amerie stond die ochtend op; ze kuste haar broer [Zayne, 3], want dat is hun routine. Ze ging naar school. We wonen letterlijk aan de overkant van school, en mijn schoondochter belde om te vertellen dat ze geweerschoten hoorde. Mijn zoon [Angel Garza] en ik werk in dezelfde kliniek. Wij vertrokken [toward] de school.
Tegen de tijd dat we daar aankwamen, was de plaats omsingeld door politie. We hadden SWAT om daar te komen. De Amerikaanse Marshals. Grenscontrole. Texas Rangers. Beetje bij beetje kwam iedereen opdagen, en ze deden niets. We waren gefrustreerd. Eindelijk begonnen ze de ramen van klaslokalen in te slaan en kinderen naar buiten te krijgen. En dus probeerde mijn zoon, als gediplomeerd medisch assistent, de gewonden te helpen totdat de EMT’s arriveerden.
Dit ene kleine meisje rende naar buiten en ze was doordrenkt van bloed. Mijn zoon zei: “Waar ben je gewond?” En ze zegt: ‘Dat ben ik niet; Ik ben niet; het is niet mijn bloed.” En Angel zegt: “Weet je het zeker?” Omdat het bloed overweldigend was; het was allemaal over haar heen. En ze zei: ‘Nee. Het was mijn beste vriendin, Amerie. Ze ademt niet.’ Dus toen ontdekten we dat [Amerie] was neergeschoten. En we zijn het gewoon kwijtgeraakt. Niemand kon ons antwoorden geven.
[At the hospital] een van Amerie’s klasgenoten was daar, en toen kregen we te horen dat ze werd neergeschoten omdat ze 911 probeerde te bellen. Ze was een held die haar vrienden probeerde te redden. En hij schoot haar gewoon neer.
Gerelateerd: Uvalde School District stemt unaniem voor de politiechef van de brandweer, twee maanden na de massale schietpartij
‘Rey,’ EEN EMT TER PLAATSE
Het was onze taak om de slachtoffers te vervoeren die aan het leven vastklampten of lichte verwondingen hadden. Eén meisje dat ik aan het stabiliseren was, ze was zo klein. Er was overal bloed. Ze was in de borst en de schouder geschoten en had veel schade opgelopen. Ik denk niet dat je kunt begrijpen hoeveel schade een dergelijk wapen aanricht bij een klein kind van 23 kg. We probeerden het bloeden te stoppen, maar het ging niet goed. Ze bloedde uit.
We hadden een rit van ongeveer acht minuten naar het ziekenhuis en ik wilde niet dat ze in de ambulance zou sterven. Ik keek haar aan en dacht: ‘Ze is nog maar een baby. Wie zou een baby neerschieten?”
Toen we wegreden, probeerden mensen door de achterruiten te kijken [of the ambulance] om te zien wie ze was. Iedereen wilde het zien, omdat ze er zeker van wilden zijn dat het niet hun kind was. Een vader kwam naar me toe en vroeg in het Spaans of het een jongen of een meisje was [the ambulance]. Hij was op zoek naar zijn zoon, en toen ik hem vertelde dat het een meisje was, rende hij gewoon naar een andere ambulance. Zoveel wanhoop. Het was verschrikkelijk.
Vincente Salazar III, 45, VADER VAN LAYLA, 11
Wie er ook van de school was, ze vertelden ons dat er geen kinderen gewond waren geraakt. En we hadden zoiets van: “Wel, wie wordt er geschaad?” Want er is ambulance na ambulance. Ze hebben de hele dag tegen ons gelogen. Wij waren er van 1 uur ‘s middags tot 11 uur ‘s avonds. Al deze uren waren voorbijgegaan. Toen de staatstroepen daar aankwamen, zag ik het aan hun gezichten; ik zag alleen maar volwassen mannen huilen. Dat vertelt je wat je moet weten. Pas rond negen uur trokken ze iedereen de kamer in en vertelden ons dat als je er nog bent, de kans groot is dat je kind het niet heeft gehaald.
Gerelateerd: Hoe een moeder uit Uvalde haar verdriet omzet in actie: ‘Ik wil dat kinderen de kans krijgen om volwassen te worden’
Christopher Salazar, 33, OOM VAN JOSE MANUEL FLORES JR., 10
Jose wilde de avond ervoor heel graag met mij mee naar huis, maar zijn vader, Jose, zei dat hij de volgende ochtend naar school moest. En ik dacht: “Oké, dan haal ik hem na school op.”
[After the shooting] we waren de hele dag op zoek naar Jose Jr. De politie bleef maar zeggen dat hij in de bus zat. Eindelijk zagen we alle kinderen uitstappen [a bus]. We baden dat hij zou uitstappen. Ik zag een klein kind, hij leek precies op Jose, met een pet op. Hij was het niet. Dat was de laatste bus.
[Jose’s dad] ging naar het ziekenhuis, omdat ze zeiden dat daar meer kinderen waren. Ik kwam opdagen en ze vertelden ons allebei dat hij was overleden en dat we zijn lichaam niet eens konden zien omdat het zo erg was. Het was geen lichaam dat een vader en een oom konden zien.
Miguel Cerrillo, 35, VADER VAN MIAH, 11, DIE OVERLEEFDE
Ik ben geboren en getogen in Houston. Ik verhuisde naar Uvalde om in de olievelden te werken. Toen ontmoette ik hier mijn vrouw en ik zei tegen haar: “Hé, laten we teruggaan naar Houston.” Ik vergat welke schietpartij plaatsvond, maar… [my wife] zei: ‘We gaan weg. Dit is een grote stad. Laten we teruggaan naar Uvalde.’ We hadden nooit gedacht dat dit hier zou gebeuren.
Er is een video waarin ik om mijn dochter schreeuw, toen ik haar naar buiten zag komen [of the school] onder het bloed. Ik slaap twee, drie uur, en ik ben wakker. Ik zie het. Ik blijf het in mijn hoofd herhalen.
Gerelateerd: Families van slachtoffers van schietpartijen op de Uvalde-school kondigen een schikking van $ 2 miljoen aan met de stad
Jose Cazares, 54, oom van JACKIE CAZARES, 10
Ik woon in Shallowater, Texas, misschien ongeveer zes uur rijden van Uvalde. Mijn jongere zus belde me en zei dat er een actieve schutter was op Jackie’s school. Daarom riepen we onze gebedsstrijders op om de school te beschermen. Wij hebben daar om gebeden gevraagd [the shooter] van gedachten zou veranderen. Kort daarna, mijn broer [Javier, Jackie’s father] belde me en hij zei: “Ze is weg.”
Het was gewoon moeilijk om dat te geloven. Ik dacht dat ze gewoon gewond was. Ik dacht niet dat het fataal zou zijn. Mijn broer vertelde me dat hij, toen hij de geweerschoten hoorde vanuit zijn huis, ongeveer vijf straten verderop, daarheen snelde. Hij wilde eigenlijk naar binnen gaan, maar… [law enforcement] zou hem niet toestaan. Ze bleven hem terugduwen. Ze stonden daar gewoon. En hij zei: ‘Laat me binnen! Doe je werk!” Hij vertelde me: “Man, het enige waar ik aan kon denken zijn kogels die mijn baby raken.”
De politie had meer kunnen doen, en de school had meer kunnen doen om onze kinderen te beschermen. [Texas governor Greg Abbott] zei dat hij een half miljard dollar had uitgetrokken voor de veiligheid op scholen. Dat is niet genoeg. Het is prachtig om mensen te zien samenkomen, maar waarom kunnen we niet altijd op deze manier samenkomen, in plaats van alleen bij tragische gelegenheden?
We zijn een sterke, godvrezende familie. We geloven wel in vergeving, maar dat is behoorlijk moeilijk. Mijn moeder, mijn broers en zussen worden verscheurd. Ze zijn emotioneel gebroken.
John Martinez, 21, NEEF VAN LERAAR IRMA GARCIA, 46
Ik had een vriend met wie ik naar de middelbare school ging. Ze verloor twee van haar neven [in the shooting], en ze belde me en zei dat een van haar neven in de armen van mijn tante lag toen ze het lichaam vonden. Mijn tante, ze stierf als een held terwijl ze haar studenten probeerde te beschermen. Ik weet zeker dat ze hen haar eigen kinderen zou noemen. Voor hen was zij ook echt een moeder. Ze probeerde hen te beschermen, net als iedere moeder. Zo was ze gewoon.
Joe Flores, 55, BUURT VAN LERAAR EVA MIRELES, 44
Mensen huilen, en ze weten niet meer hoe ze moeten huilen. Ik huil gewoon om hen en om iedereen. Je wordt gewoon moe van het huilen. Het is gewoon te veel om te verwerken. Kleine kinderen, de buurman, gewoon mensen die op zoek zijn naar hun gezin. Ze zeggen: ‘Schat, kom naar huis. Ik weet dat je daar bent. Kom naar huis.” Ze praten met de kleine meisjes die overleden zijn.
Gerelateerd: Schietpartij op Uvalde-school: herinnering aan de slachtoffers, 1 jaar later
Evelyn Espinosa, 36, moeder van een derde leerjaar op de school
[After being reunited with my son] hij was zo bang en hij zei: “Mama, mama, mama.” We omhelsden elkaar en ik huilde. Ik vertelde hem dat hij heel moedig was. Ik wil niet meer dat mijn zoon in Amerika naar school gaat. Ik wil terug naar huis [to Mexico]. Dit is te gevaarlijk. Ik kan nooit slapen als ik hieraan denk. Als ik mijn ogen sluit, zal ik aan deze kinderen denken, aan mijn zoon, en zal ik niet slapen. Het zal te moeilijk zijn.
Dit verhaal bevatte reportages van ELAINE ARADILLAS en ALEXANDRA ROCKEY FLEMING in Uvalde; en KC BAKER, CHRIS HARRIS, STEVE HELLING, DIANE HERBST en WENDY GROSSMAN KANTOR, foto door ILANA PANICHLINSMAN
Voor meer People-nieuws, meld u aan voor onze nieuwsbrief!
Lees het originele artikel over Mensen.
